Είναι και αυτά τα memories του facebook που εκεί που λες δεν θα φορτιστώ συναισθηματικά, εμφανίζονται και άντε να ξεφύγεις!! 

Σαν πέρσι, τέτοια μέρα είχα την τύχη, την ευλογία, δεν ξέρω πώς να το πω, να βιώσω ίσως τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Στιγμές, ώρες, μέρες. Ένα τριήμερο απόλυτης ευτυχίας στο νησί μου...

Ένα ονειρεμένο τριήμερο βγαλμένο πιθανώς από το πιο όμορφο παραμύθι που γράφτηκε ποτέ. 

Ένα τριήμερο γεμάτο φίλους, οικογένεια, αγκαλιές και δάκρυα.

Προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές και δεν μπορώ να επιλέξω. Να αποφασίσω ποια ήταν τελικά εκείνη που θα ήθελα να παγώσω στο μυαλό μου και να ανατρέχω όταν έχω ανάγκη για συναισθηματικό boost.

Θυμάμαι τη στιγμή που αφού έχει τελειώσει ο γάμος και έχουμε μπει στο καΐκι καμιά 20αριά φίλοι, το καραβάκι περνάει τον βράχο του Βρέλλου και βλέπω την παραλία. Φωτάκια κρεμασμένα από τα δέντρα, κεράκια, μαξιλάρες, κόσμος να χορεύει ήδη, ένας παράδεισος.

Όσο πλησιάζαμε, τόσο έσφιγγα το χέρι του Τάσου. Ήταν η μέρα μας, οι φίλοι μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας. Όλοι όσοι θέλαμε ήταν εκεί. Κανένας περισσότερος κανένας λιγότερος.

Ο καιρός καλός, ο γάμος μαγικός, ο πάτερ Γρηγόριος (πόσο τον αγαπώ) έκανε το μυστήριο στα νέα Ελληνικά, γελάσαμε, κλάψαμε, αναλογιστήκαμε, παντρευτήκαμε. Το ρύζι γέμισε τα μαλλιά και τα ρούχα μας, το χειροκρότημα ακόμα το ακούω στα αυτιά μου και τα μάγουλά μας γέμισαν φιλιά. 

Η selfie του Μπίθα την ώρα του μυστηρίου, το χέρι της Μαριάνθης μου που το έπιανα σε όλο το γάμο, το βλέμμα του Κωνσταντίνου, του κουμπάρου μας, οι γονείς μας με τα παιδιά μας αγκαλιά, οι φίλοι μας όλοι εκεί. Προσηλωμένοι, δίπλα μας, κανένας στο κινητό, κανένας εκτός μυστηρίου. Η ομαδική φωτογραφία, η απόλυτη στιγμή ευτυχίας. Και η Nutella μου μαζί.

Θυμάμαι το πρωί που ξύπνησα με τρελό hangover από το prewedding και πήρα την Πέγκυ. "Πέγκυ αποκλείεται να τα καταφέρω, θέλω νοσοκομείο" της είπα. "Μείνε στο δωμάτιο, τα τρέχω όλα εγώ, ξεκουράσου και στις 6 έχουμε τον πιο τέλειο γάμου του κόσμου" μου είπε. Χώθηκα κάτω από το πάπλωμα του δωματίου με το aircondition στους 16. 

Στις 3 έφτασε ο Σταύρος ο κομμωτής μου με την Κωνσταντίνα μου. "Πάω να σου φέρω το χάπι που θα σε κάνει καλά", είπε και πράγματι. Με ένα χάπι που ποτέ δεν ρώτησα τι ήταν, το hangover πέρασε και περίπου ...45 λεπτά πριν το γάμο ξεκινήσαμε με την Κωνσταντίνα να κάνουμε το make up! Κι άλλα γέλια, κι άλλα κλάματα. Το πιο γρήγορο φανταστικό μέικ απ και οι πιο πολλές αγκαλιές που μπορούν να συσσωρευθούν σε λίγη ώρα.

Θυμάμαι να γράφω τα ονόματα των φίλων μου κάτω από το παπούτσι μου, να βάζω το νυφικό με τη Μαριάνθη και το Σπύρο και άντε πάλι κλάματα.

Θυμάμαι την Ιριάνα να απορεί και τον Οδυσσέα να κουμπώνει το πουκάμισο του μπαμπά του. Μαζί με τον παππού Θοδωρή. Τρεις γενιές μαζί...

Θυμάμαι τη στιγμή που ο χρόνος πάγωσε και είδα τον Μπίθα μου έτοιμο. Τι φοβερή στιγμή να βλέπεις τον άντρα της ζωής σου έτοιμο γαμπρό, σαν να είναι η πρώτη φορά που τον βλέπεις στη ζωή σου. Οι ίδιες πεταλούδες στο στομάχι.

Θυμάμαι στο καΐκι ως την εκκλησία τα γέλια και το άγχος. Δεν σας το κρύβω.

Θυμάμαι τον μπαμπά μου να αργεί να έρθει να με παραλάβει γιατί είχε αγχωθεί κι εκείνος. Θυμάμαι τη μαμά μου να του λέει "Βρε Άρη ξέχασες να βάλεις τη ζώνη σου.."!! Τόσο άγχος είχε κι εκείνος. Αργότερα μου εξομολογήθηκε πως αυτή τη στιγμή της βόλτας με την κόρη του νύφη την περίμενε χρόνια.

Θυμάμαι τη μαμά μου, τόσο όμορφη και ευτυχισμένη αγκαλιά με την Ιριάνα, να φοράνε το ίδιο φόρεμα! Τι πλάκα!

Θυμάμαι τα λόγια του πατέρα Γρηγόρη στο τέλος του μυστηρίου. Αλήθεια, πώς το κάνεις και πάντα έχεις να πεις τόσο ουσιαστικά λόγια; Κι εκεί που μας κάνεις να κλαίμε, λες κάτι και σκάμε όλοι στα γέλια...

Θυμάμαι που αλλάζαμε χτένισμα σε ένα πεζούλι περιμένοντας το καΐκι και την κυρία που είχε το σπίτι εκεί όπου καθίσαμε, να βγάζει ένα δίσκο με ποτήρια και σαμπάνια για να συμμετάσχει κι εκείνη στη χαρά μας...

Θυμάμαι ότι μόλις φτάσαμε στην παραλία ξεκίνησε ο χορός.

Το πάρτυ της ζωής μας.

Χορός, χορός, χορός. Αγκαλιές, φιλιά, λόγια, υποσχέσεις. Για πάντα μαζί. Ο Τάσος, εγώ, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας. Για πάντα μαζί. Για πάντα ενωμένοι.

Ξέρετε, το πάρτυ του γάμου είναι πολλά περισσότερα από μια γιορτή.

Είναι μια υπόσχεση για αιώνια αγάπη.

Και τελικά, τι μας κάνει δυνατούς; Τι μας κάνει ευτυχισμένους; Το να έχουμε ο ένας τον άλλο.

Ένα χρόνο μετά με πιάνουν δάκρυα χαράς γιατί έζησα το παραμύθι όπως ακριβώς το ήθελα. Ίσως και ακόμα καλύτερα.

Να αγαπάτε, να αγκαλιάζεστε, να χορεύετε.

Η ζωή είναι ωραία...