Προσπαθώ να θυμηθώ πότε στο παρελθόν είχαμε ξανασυζητήσει τόσο πολύ για μία διαφήμιση. Πότε με το που έβλεπες τον κολλητό σου, τον διευθυντή σου, τον περιπτερά, τον ξάδερφό σου, πριν πεις "τι κάνεις" έλεγες την άποψή σου για τη νέα διαφήμιση των Goody's. Κεντρικό θέμα στις παρέες, στο twitter, απόλυτο θέμα τσακωμών, με τα δύο άκρα να έχουν πάρει διαστάσεις έχθρας Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού και να προσπαθούν να υπερασπιστούν την άποψή τους με -ομολογουμένως- πολύ ευρηματικά επιχειρήματα.

ΒΓΗΚΑ

Τη διαφήμιση την είδα λίγο πριν βγει στον αέρα. Ο Τάσος ενθουσιασμένος μού έδειξε στο κινητό του το "απόλυτο δημιούργημα" της εταιρίας που εργάζεται. Όταν τελείωσε το κλιπ, έμεινα σαστισμένη να σκέφτομαι αν έχω παντρευτεί τον σωστό άνθρωπο. "Μα εμείς δεν ταιριάζαμε κάποτε;", σκέφτηκα. Διαφήμιση Goody's δεν είπαμε; 

Είχα υποστεί ένα μικρό μαρκετινίστικο σοκ. Διαφήμιση για burger χωρίς burger; Tι εννοεί τώρα ο ποιητής; Μου έμειναν στο μυαλό ξεκομμένες εικόνες, ένα unicorn, δύο τύποι, κάτι χρώματα, μια ξανθιά, ένα άγαλμα που υφίσταται σεξουαλική παρενόχληση. "Και τι είπε ο πελάτης;" ρώτησα προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ. Δεν είμαι παραδοσιακός τύπος, αλλά θεώρησα αδύνατο να υπάρχει τόσο προχώ πελάτης που θα αγοράσει το concept. Και θα το στηρίξει.  Θυμήθηκα το αίσθημα που είχα βιώσει τότε που είχα δει για πρώτη φορά ντανταϊσμό στο Centre Pompidou στο Παρίσι. Ήμουν στο ίδιο σοκ. Είναι αυτό τέχνη; Είχα αναρωτηθεί, εγώ η μεγαλύτερη φαν της αναγεννησιακής ζωγραφικής. 

"Ξαναδές την" μου είπε.

ΜΠΗΚΑ

Στη δεύτερη ανάγνωση, σχεδόν έκλεισα τα μάτια μου. Το μυαλό μου γέμισε χρώματα, pop αισθητική, δυναμισμό, ένιωσα πως ήθελα να δράσω. Να κάνω κάτι. Ένιωσα. Ένιωσα χαρά, θυμό, συγκίνηση, γέλασα και ξανα συνοφρυώθηκα. "Κοίτα να δεις, εικαστικά είναι αριστουργηματική" είπα για να διαχωρίσω το περιεχόμενο από το art κομμάτι.

ΞΑΝΑ ΒΓΗΚΑ

Και μετά πάλι εκείνο το συναίσθημα. Ένιωσα ένα μούδιασμα, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί δεν είμαι μαθημένη. Ξεβολεύτηκα ρε παιδί μου. Δεν είδα μια διαφήμιση που θα κάνω ζάπινγκ. Μαζοχιστικά ήθελα να την ξαναδώ, να υποφέρω μαζί με τους τυπάδες που μπορεί σε λίγο να φάνε ξύλο και τελικά να κερδίσω μαζί τους. Ένα μεγάλο κενό ανάμεσα στα περίπου 1500 cheeseburgers που έχω καταναλώσει από τα 13 μου και στην εικόνα που είδα, με έθεσε σε κατάσταση άμυνας. Μήπως ήθελα να δω το τυρί του cheeseburger να λιώνει και να αγκαλιάζει το μπιφτέκι; Μα έτσι δεν είναι οι διαφημίσεις; 

ΞΑΝΑ ΜΠΗΚΑ

"Μη σκέφτεσαι το σεξ, σκέψου μόνο την αγάπη". Δάκρυσα. Είμαι 34 και ναι το "έμπαινες" δεν μου κάνει αργκό για 15χρονα αγοράκια. Αν ακούσετε 35άρηδες να μιλάνε παίζει να το χρησιμοποιούν εξίσου. Διαβάζω άρθρα από μαμάδες που έξαλλες κατηγορούν τη διαφήμιση ότι διαφθείρει τους teenagers γιους τους. Φαντάζομαι ότι γνωρίζετε καλύτερα από εμένα σε τι πληροφορία εκτίθενται τα 16χρονα σήμερα. Το "έμπαινες" είναι μάλλον "κλασική μουσική" στα αυτιά τους.

Σε ένα διαφημιστικό κατεστημένο που στην καλύτερη περίπτωση μια λαϊκιά τηλεπερσόνα απολαμβάνει το γιαούρτι της στην έπαυλή της και γλύφει τα χείλη της, ή που τέλος πάντων στη διαφήμιση για το "τυρί" βλέπεις "τυρί" και στη διαφήμιση για "αυτοκίνητο", βλέπεις "αυτοκίνητο", στη διαφήμιση για το μπέρκερ δεν βλέπεις μπέργκερ. Η συζήτηση για το τι είναι τέχνη, τι είναι διαφήμιση, τι είναι αισθητική, ξαναμπήκε στις παρέες. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για τη διαφημιστική ανθρωπότητα..

Θα μπω.