Θυμάμαι τη μαμά μου να μου περιγράφει την πρώτη γιορτή που είχα κάνει στον παιδικό σταθμό. Ήμουν ένα ναυτάκι και έκανα ό,τι μπορεί ένα 3χρονο να κάνει. Ελάχιστα φαντάζομαι, αλλά η μαμά μου κάθε φορά που αναπολεί τη στιγμή το περιγράφει λες και έλυνα τουλάχιστον εξίσωση τρίτου βαθμού και ταυτόχρονα έκανα γυμναστικές επιδείξεις στο λέβελ ολυμπιακών αγώνων. Από τις φωτογραφίες της ημέρας, μπορώ να καταλάβω πως απλά είχα βγει σε μια σκηνή, κρατούσα κάτι κυάλια και έψαχνα αγωνιωδώς να βρω τη μαμά μου στο κοινό...

Και ήρθε η μέρα που πήγα κι εγώ στην πρώτη γιορτή του γιου μου.

Η πρώτη σχολική γιορτή.

Από το πρωί είχα ξυπνήσει με ένα ανάμεικτο συναίσθημα. Χαρά και συγκίνηση μαζί, σε ένα μείγμα που μου προκαλούσε ένταση στο στομάχι.

Σκέψεις πολλές, η πρώτη χρονιά του γιου μου στο σχολείου φτάνει στο τέλος. Ένα μωράκι με πάνα και πιπίλα ξεκίνησε σχολείο και σε λίγους μήνες έγινε αγοράκι. Έβγαλε την πάνα, έμαθε να μιλάει όμορφα, να εξωτερικεύει τις σκέψεις του, να λέει πότε είναι χαρούμενος, πότε φοβάται, πότε θέλει κάτι και πότε όχι. Έμαθε την αξία της φιλίας, γνώρισε τους πρώτους του καλούς φίλους, μοιράστηκε, έπαιξε, έπεσε, χτύπησε και ξανασηκώθηκε.

Η πρώτη χρονιά της Class D λοιπόν σήμερα, θα έφτανε στην κορύφωσή της. 13 μωρούλια που έγιναν ομάδα, δέθηκαν άρρηκτα, αγαπήθηκαν, μοιράστηκαν, έπαιξαν, γέλασαν και έκλαψαν, σήμερα θα ζούσαν μια ακόμα ξεχωριστή στιγμή.

Όταν φτάσαμε στο σχολείο, τον ένιωθες τον ηλεκτρισμό ανάμεσα στους γονείς. Άγχος, αγωνία, χαρά, συγκίνηση.

Όλοι να βρούμε μια καλή θέση να δούμε το παιδάκι μας.

Η Αγγελική μάς καλωσόρισε και μας εξήγησε τη δυσκολία για ένα 3χρονο ή και λίγο μεγαλύτερο παιδάκι να εκτεθεί επάνω σε μια σκηνή. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Νέο άγχος.

Και τότε ξεκίνησε η μουσική και τα μωράκια της Class D, που το έβλεπες, δεν ήταν πλέον μωράκια, ντυμένα ναυτάκια και αυτά -τι σύμπτωση- ανέβηκαν στη σκηνή.

Θεέ μου τι συγκίνηση, πόσα συναισθήματα, πόσο δυνατό χειροκρότημα και πόσο δυνατό καρδιοχτύπι. Τα μωρά μας. 

Άλλα με αυτοπεποίθηση και άλλα πιο ντροπαλά ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν το χορό.

Τι στιγμή...

Τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου και όσο κι αν προσπαθούσα να βρω τον Οδυσσέα ήταν αδύνατο. Κοίταξα πίσω μου τους γονείς των άλλων παιδιών και είδα μια ίδια κατάσταση. Όλοι με δάκρυα στα μάτια και με ένα κινητό στο χέρι να προσπαθούν να παγώσουν τη στιγμή, να βρουν το δικό τους παιδί. Τι να βγάλω βίντεο, φωτογραφία, να σκουπίσω τα μάτια μου; 

Οι στιγμές περνούν γρήγορα και τελικά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τις απολαύσεις. Χωρίς κινητά. Το άφησα κάτω και αναζήτησα το βλέμμα του Οδυσσέα. Τον χαιρετούσαμε με τον Τάσο αλλά εκείνος τίποτα! Μεθυσμένος στην ευτυχία της τάξης του, μαζί με τα φιλαράκια του απολάμβανε τη γιορτή.

Καλύτερα! Άσε μη με δει κλαμμένη και τρομάξει το παιδί...

Η πρώτη γιορτή του γιου μου. Η πρώτη γιορτή της τάξης του.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω ακριβώς τι αισθάνομαι. Ξέρω όμως ότι νιώθω βαθειά συγκίνηση, περηφάνεια αλλά και μία τεράστια χαρά που αυτά τα 13 παιδάκια, το καθένα με τη δική του ιστορία, βρέθηκαν τυχαία σε μια τάξη και ενώθηκαν για πάντα με τον άρρηκτο δεσμό της πρώτης φιλίας. Εσείς δεν έχετε εκείνη τη φίλη από το νηπιαγωγείο που είναι κάτι παραπάνω από αδερφή σας; (Μαρίνα, ξέρεις εσύ..).

Η πρώτη γιορτή των παιδιών μας είναι μαγική.

Είναι σχεδόν ιερή. Γιατί σηματοδοτεί την έναρξη για μια ζωή γεμάτη φίλους, πρόγραμμα, βόλτες, εξερευνήσεις και συναισθήματα.

Με αυτό το post θέλω να ευχηθώ στην Ιρίνα, τη Σελίνα, τη May, τη Μαρία Έλενα, την Τζωρτζινούλα, τη Διώνη, τη Νικόλ, την Ηλέκτρα, τον Ανδρέα, τον Ηρακλή, τον Αντώνη, τον άλλο Αντώνη, τον Αριστοτέλη και τον Οδυσσέα μου, η ζωή τους από εδώ και πέρα να είναι πάντα τόσο χαρούμενη όσο τη στιγμή που χόρευαν όλοι μαζί στη σκηνή με τα σωσίβιά τους!

Μια ζωή γιορτή, αυτό θέλω για τα παιδιά μας...

Καλό καλοκαίρι σε όλα τα παιδάκια και τις περήφανες μαμάδες και μπαμπάδες που κλαίνε -κρυφά ή φανερά- στις γιορτές των παιδιών τους...

Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελίζαμπεθ, την Τζωρτζίνα, την Αγγελική και τη Μάρω, τη Φανή και την Ηρώ. Ξέρουν εκείνες...

Μυρτώ

Διαβάστε επίσης:

#BithasFamilyFestival | 1 year anniversary - Σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου.

Είμαι η μάνα που άφησε το παιδί της στον παιδικό σταθμό και έφυγε με λυγμούς.

Littles | Ένα "χαμογελαστό" σχολείο για τα παιδιά μας.