Είμαι η μάνα που άφησε το παιδί της στον παιδικό σταθμό και έφυγε με λυγμούς.
Με τα παιδιά μου -και τα δύο- έχουμε περάσει πολύ σοβαρές καταστάσεις υγείας και ομολογώ ότι έχω κλάψει πάρα πολύ.
Σήμερα το πρωί, άφησα τον Οδυσσέα στον Παιδικό Σταθμό. Στην πόρτα.
Kαι το κλάμα μου, μου θύμισε κάτι από τα παλιά...
Τόσες μέρες ήμουν τόσο σίγουρη πως αποκλείεται να κλάψω, "μα τι κλαίνε μωρέ, αφού τα παιδιά περνάνε τέλεια στους παιδικούς σταθμούς, τι να τον κρατήσω σπίτι; Έχει μεγαλώσει!". Αυτά έλεγα και ξανα-έλεγα και αλήθεια, δεν ένιωθα το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα, παρά μόνο χαρά και ανυπομονησία. Να πάει το παιδάκι μου στον σταθμό, να παίξει, να ανακαλύψει, να κάνει φίλους...
Έπειτα από 3 ημέρες προσαρμογής που ήμασταν κοντά του, είτε εγώ είτε ο Τάσος, σήμερα άφησα τον Οδυσσέα στον Παιδικό Σταθμό. Στην πόρτα.
"Τώρα η μανούλα θα του κάνει μια αγκαλίτσα και θα πάει στη δουλίτσα της", είπε η Τζορτζίνα, ίσως η πιο γλυκιά δασκάλα που θα μπορούσε να έχει ποτέ το παιδί μου.
"Μαμά μη φύγεις" ούρλιαξε ο Οδυσσέας και άρπαξε το χέρι μου, με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει. Και εμείς οι μαμάδες ξέρουμε ποιο κράτημα χεριού σημαίνει "μείνε", ποιο σημαίνει "κράτα με μαμά", ποιο σημαίνει "αν φύγεις θα νιώσω εγκατάλειψη"....
Του έκανα αγκαλίτσα, τον φίλησα στο κεφαλάκι του, τράβηξα λίγο απότομα το χέρι μου και γύρισα την πλάτη μου. Το κλάμα του ακουγόταν τόσο δυνατά στο μυαλό μου που πίστεψα πως θα λυγίσω. Επιτάχυνα το βήμα μου, έβαλα τα γυαλιά μου και έτρεξα προς την έξοδο. Το κλάμα του όσο έφευγα, τόσο δυνάμωνε. Το ίδιο και το δικό μου.
Είχα αφήσει τον Οδυσσέα στον Παιδικό Σταθμό. Στην πόρτα.
Εγώ. Που για αυτό το παιδί έχω φέρει τον κόσμο τούμπα, που έχω ξενυχτήσει δίπλα στη θερμοκοιτίδα του 56 βράδια, που ζω για να τον βλέπω ευτυχισμένο, τον είχα αφήσει μόνο του, να με ζητάει με λυγμούς και εγώ να γυρνάω την πλάτη μου και να φεύγω.
Έφυγα. Δεν με ένοιαζε ποιος με έβλεπε, έκλαιγα με λυγμούς.
Δύο λεπτά αργότερα χτύπησε το κινητό μου από τον Παιδικό Σταθμό. Το γρήγορο βήμα μου σταμάτησε και άρχισα να τρέχω προς τα πίσω. "Πάω να τον πάρω"!
"Καλημέρα είμαι η Ηρώ, πήρα να σας πω ότι ο Οδυσσέας σταμάτησε το κλάμα και παίζει με τα άλλα παιδάκια...".
Παύση.
"Δηλαδή να μην έρθω να τον πάρω";
"Οχι φυσικά! Περνάει πολύ όμορφα".
Ξαναγύρισα στην κανονική μου πορεία και το πρόσωπό μου απέκτησε το μεγαλύτερο χαμόγελο του κόσμου... Το παιδί μου ήταν ευτυχισμένο. Ο αποχωρισμός ξέρω ότι θα μας πονέσει μερικές μέρες ακόμα, αλλά μέσα μου γνωρίζω πως κάνω στο μικρό μου μωρό το μεγαλύτερο δώρο. Του ανοίγω τις πόρτες για το ομορφότερο και πιο χρωματιστό ταξίδι της ζωής του...
Συνέχισα να περπατάω και χαμογελούσα σε αγνώστους. Με περνούσαν για τρελή. Δεν με ένοιαζε. Το πρώτο βήμα είχε γίνει και το αγοράκι μου ήταν στο σχολείο του και έπαιζε. Χωρίς τη μαμά. Απλά υπέροχα.
Ήρθα στο γραφείο. Έβαλα το κινητό μου στο πιο δυνατό για να είμαι σίγουρη πως θα το ακούσω και έβαλα μουσική. Το μυαλό μου είναι ασταμάτητα μαζί του αλλά η καρδιά μου χτυπάει ευτυχισμένη. Μια νέα περίοδος της ζωής μας ξεκινάει και θα είναι ωραία!
Καλή σχολική χρονιά μωρό μου,
η μαμά.
Μυρτώ μου,
Είμαι η Ελευθερία.25 Χρονών.Σχεδόν δικηγόρος τώρα.Ακόμα γιορτάζω την Ημέρα Προωρότητας κάθε χρόνο.Ακόμα ευχαριστώ τη μαμά μου για τα ξενύχτια της δίπλα μου στη Θερμοκιτίδα.Την ευχαριστώ όμως για κάτι λίγο περισσότερο:Γιατί με άφησε να ανοίξω τα φτερά μου. Να κάνω παρέες, φίλους, να γελάσω, να κλάψω και έτσι να γίνω δυνατή.Πιο πολύ απ'όσο νόμιζα.
Διαβάζοντάς το, το άρθρο σου με συγκίνησε,δάκρυσα λίγο αλλά είμαι σίγουρη πως το παιδάκι σου θα "θωρακισθεί"πολύ καλά για το μέλλον.
Συνέχισε έτσι.
Φιλιά πολλά,
Ελευθερία
Κορίτσι μου, τα γράφεις τόσο όμορφα. Να ξέρεις ότι η μαμά σου είναι πολύ σπουδαία γυναίκα, γιατί για τις μαμάδες που έχουν περάσει το σοκ της θερμοκοιτίδας είναι ακόμα πιο δύσκολο και επίπονο να νιώσουν ασφαλείς και σίγουρες ότι τα παιδιά τους είναι καλά μακριά τους. Να είστε πάντα καλά :) Σας στέλνω την αγάπη μου! Και στις 2! <3
kalimera murtoula.meta apo auto to post pou me ekanes na klapsw eilikrina k eimai k stin douleia mou , an se eixa dipla mou tha se epairna mia tooooso megali agkalia opws kanw stin mama mou, stin aderfi mou.thelw na sou pw pws k egw meta apo mia duskoli egumosini 9mines sto krevati, me polles thusies klama k fovia apektisa ton gio mou, ton louka mou. simera einai 2,5 xronwn k enw ton kratouse i mama mou fetos apofasisame na ton pame paidiko.emas ekatse aptin proti mera alla auta pou grafeis ta niwthei kane mana. auto fovomaste oles mas.einai to mwro mou kala;mipws tou leipoun oi goneis;ekana kala; alla skeftomai pws tha parei k alla efodia k neous orizontes.giati panta oloi mas tha koitame to kalo twn paidiwn mas k as klaime emeis apo mesa mas.seuxaristw loipon giauto pou diavasa prin apo ligo,molis eixa afisei ton mikro prigipa mou ston stathmo..na ta exei o theos kala...
Βαλεντίνη μου, τώρα διαβάζω εγώ το μήνυμά σου και κλαίω. Κάθε μαμά έχει ζήσει την δική της ιστορία με το μωρό της και πραγματικά μέχρι τη μέρα που γίνεσαι μαμά δεν μπορείς να διανοηθείς το μέγεθος της αγάπηες που γεννιέται μέσα σου.. Η κάθε μία ξεχωριστά, είναι η ηρωίδα του παιδιού της όπως και για εμάς οι μαμάδες μας είναι τα απόλυτα σύμβολα ηρωισμού.. Να τον χαίρεσαι τον Λουκά σου, είναι ένα πολύ τυχερό παιδάκι εφόσον έχει μια τόσο τρυφερή μαμά! Σας στέλνω την αγάπη μου!
Kαλημερα Μυρτω. Ειμαι κ εγω μια μαμα προωρου μωρου, γεννησα τον δευτερο γιο μου στις 29+6 εβδομαδες μετα απο αποκολληση πλακουντα. Εμεινε 46 ημερες στη θερμοκοιτιδα και καθε φορα που πηγαινα για ενημερωση ετρεμα τι θα μου πουν.περασαμε πολλα και παλευουμε να ξεπερασουμε καποια θεματακια που μας αφησε η προωροτητα. Ομως ειμαι αισιοδοξη, εχω διαβασει την ιστορια σου με τον Οδυσσεα και εχω παρει πολυ δυναμη. Να εισαστε παντα καλα να χαιρεστε τα παιδακια σας, μακαρι να με αξιωσει ο θεος να ζησω κι εγω αυτη τη στιγμη κι ας κλαιω μονο που το σκεφτομαι..για την ωρα ειμαστε 7 μηνων και την Κυριακη βαπτιζομαστε!Καλη αρχη σε ολα τα πρωτακια και τα παιδακια του κοσμου, φιλια πολλα
Αχ βρε κορίτσια, κλαίω με τον Οδυσσέα, κλαίω και με τα υπέροχα μηνύματά σας... Η προωρότητα θα ξεπεραστεί, θέλω να με πιστέψεις! Σε έναν χρόνο θα το έχετε αφήσει εντελώς πίσω σας και ΠΑΝΤΑ να θυμάσαι πως τα πρόωρα μωρά είναι γεννημένα όχι μαχητές, αλλά νικητές. Με το καλό η βάπτιση του μπέμπη σου και θα δεις, σε λίγο καιρό όλα αυτά θα είναι μια μακρινή ιστορία! Μόνος του θα σου δείξει το δρόμο! Ξέρουν αυτά τα μικρά πλασματάκια να κάνουν τα μαγικά τους!!!
Leave a Reply