"Μυρτώ γειά σου, είμαι η Κ.Σ. και αυτό είναι το βιβλίο του άνδρα μου", έλεγε το post it που συνόδευε το βιβλίο του Πέτρου Βουνισέα που έφτασε στο κανάλι πριν λίγο καιρό, και αυτό ήταν αρκετό για να βρω τον χρόνο που δεν μπορώ να ξεκλέψω για κανένα λόγο, να ηρεμήσω, να αδειάσω το κεφάλι μου και να διαβάσω το "Η ζωή είναι ένα σύνολο από".

Λόγω του μικρού του μεγέθους και των ακόμα πιο μικρών ιστοριών που θα βρεις μέσα (κάθε ιστορία είναι 2 ή 3 σελίδες) ήμουν σίγουρη πως ένα βράδυ θα ήταν αρκετό για να το διαβάσω και να πέσω ήρεμη για ύπνο αμέσως μετά. Όμως ο συγγραφέας σου αποδεικνύει από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, πως ούτε λίγο χρόνο θες, ούτε ήρεμος θα κοιμηθείς. Μικρές αλληγορικές ή όχι ιστορίες, έρχονται σαν "σφαλιάρες" η μία μετά την άλλη, για να σου κάνουν reminder ζωής, να σε ταρακουνήσουν και να σου χτυπήσουν το καμπάνακι μιας ζωής γεμάτης από πράγματα που αφήνεις να φύγουν, δεν κοιτάς, δεν προσέχεις και δεν τους δίνεις καμία σημασία.



Γράφω το συγκεκριμένο post, ενώ βρίσκομαι στη δεύτερη φορά που το διαβάζω, καθώς αισθάνομαι πως είναι από τα βιβλία, που όταν το τελειώσεις και αντιληφθείς τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκε, απαιτούν δεύτερη ανάγνωση. Πώς στα έργα που στο τέλος ανατρέπονται όλα, αν τα ξαναδεις προσέχεις ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που δεν είχες δει καν, κάπως έτσι.

Καλοκαιρινό ανάγνωσμα, πανεπιστημιακό σύγγραμα για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση; Όπως κι αν το αντιμετωπίσεις, το "Η ζωή είναι ένα σύνολο από" του Πέτρου Βουνισέα, πρέπει να το διαβάσεις.

Δύο φορές.