Tη σημερινή μέρα πιστεύω δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Σήμερα γιορτάζουμε τον πρώτο μας χρόνο. 365 μέρες από τότε που το Μπιθάκι, αποφάσισε, ξημερώματα Χριστουγέννων να κάνει εμάς, την οικογένειά μας και τους φίλους μας να τρέχουμε, να κλαίμε, να χαμογελάμε και να ελπίζουμε.

Η σημερινή μέρα είναι μαγική. Αν είσαι μαμά με καταλαβαίνεις. Αν δεν είσαι, θα με καταλάβεις αργότερα.

Σήμερα κάθε ώρα μετράει. Κάθε ώρα μου θυμίζει στιγμές, αγωνίες, πρόσωπα, αγγίγματα.

Σήμερα λοιπόν, θέλω να σας συστήσω 3 γυναίκες στις οποίες αισθάνομαι ότι χρωστάω την ευτυχία μου.

Τη γυναικολόγο μου, την Όλγα Μπίκου.

Την Υπεύθυνη της Μονάδας Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του Ιασώ, τη Μαρίνα Αντωνιάδη.

Και την παιδίατρό μας, την Κατερίνα Κατσιμπάρδη.

Από την “κουκίδα” στο “γατάκι”

Όταν είπα στον Τάσο ότι γνώρισα μια νέα γυναικολόγο και με κέρδισε με την ηρεμία της, μου λέει πάμε να δούμε. Το πρώτο ραντεβού ήταν αρκετό για να εμπιστευθώ μια γυναίκα, τόσο νέα και όμως τόσο καταρτισμένη, τόσο ήρεμη, τόσο υπέροχη. Ανέλαβε την “κουκίδα” όπως λέγαμε τον Οδυσσέα, από τον πρώτο χτύπο της καρδούλας του και ήμασταν όλοι τόσο σίγουροι μαζί της. Τη μέρα πριν γεννήσω, την πήρα τηλέφωνο για να τη ρωτήσω κάτι. Μου λέει “θέλω να γεννήσεις στο Ιασώ. Εκεί έχω την ομάδα μου, εκεί θα γίνουν όλα όπως πρέπει αν χρειαστεί”. Κλείσαμε το τηλέφωνο. 12 ώρες μετά φτάναμε εσπευσμένα στα επείγοντα του Ιασώ για την έναρξη μιας εβδομάδας που θα έφτανε στη γέννηση του Οδυσσέα. 

Εκείνα τα ξημερώματα (πρέπει να ήταν 4.00)  ήρθε σε χρόνο ρεκόρ. Μέχρι να παρκάρει ο Τάσος εκείνη ήταν ήδη δίπλα μου, λες και ήταν Σάββατο μεσημέρι.  Ξύπνια, alert, χαμογελαστή και αισιόδοξη, όπως πάντα. Ρε παιδί μου, με ηρεμούσε μόνο που την έβλεπα. Πέρασαν 5 μέρες ακινησίας στο κρεβάτι του Ιασώ και παραμονή Χριστουγέννων, και πάλι ξημερώματα, ήρθε για να αποδείξει τον ρόλο της. Αυτόν της νεράιδας του παραμυθιού. Δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια, όμως ξέρω ότι της χρωστάω την ευτυχία της οικογένειάς μου.  Την ώρα που σε απόλυτο πανικό, μεταξύ κλάματος και παραληρήματος την ικέτευα να μην με ξυπνήσει από τη νάρκωση αν δεν εξελιχτεί καλά η καισαρική, θυμάμαι το πρόσωπό της. Απόλυτα συγκεντρωμένο, σαν να είχε βάλει έναν τοίχο και να σκεφτόταν μόνο τις δικές της κινήσεις. Έκλεισα τα μάτια μου κοιτώντας την και ήξερα πως ήμουν στα καλύτερα χέρια. Χωρίς την Όλγα ξέρω πως όλα θα ήταν αλλιώς.

Από το “γατάκι” στο μωράκι.

Και μετά ήρθε η Μαρίνα. Η Μαρίνα Αντωνιάδη. Μια γυναίκα που παρέλαβε τον Οδυσσέα 1.650 γραμμάρια. Κυρίως όμως παρέλαβε εμάς. Σε ρόλο ψυχολόγου, μαμάς, φίλης. Μια γυναίκα στήριγμα καθημερινό. Κάθε ώρα ήταν στην άλλη άκρη του τηλεφώνου για να μας πει ότι όλα θα πάνε καλά και πως “η μετάγγιση είναι φυσιολογική για τα πρόωρα”. Πως “είναι λογικό μια μέρα να πάει ένα βήμα πίσω και μια μέρα ένα βήμα μπροστά”. Πώς “δεν πειράζει που σήμερα δεν θα τον πάρω αγκαλιά, θα τον πάρω αύριο”.

Είχε απόλυτη αίσθηση για το γινόταν στη Μονάδα. Και μιλάμε για δεκάδες μωράκια που κάθε μέρα αλλάζουν, έρχονται νέα. Κι όμως εκείνη, με αυτό το βλέμμα της απόλυτης εποπτείας, κυκλοφορούσε ανάμεσα στις μαμάδες, σε έπιανε από το χέρι, σε κοιτούσε, σου χαμογελούσε και σου έλεγε πως όλα θα περάσουν και σε λίγο θα είμαστε σπίτι μας.

Από το μωράκι στο παιδάκι.

Και πήγαμε σπίτι μας. Και εκεί μας ανέλαβε η Κατερίνα Κατσιμπάρδη. Μου έστελνε μηνύματα όσο ήμασταν στην Εντατική και εγώ δεν ξέρω καν, αν της απαντούσα γιατί δεν είχα τη δύναμη να ονειρευτώ το “μετά”. Νόμιζα πως η ΜΕΝΝ δεν θα τελειώνε ποτέ. Όταν το μετά ήρθε και ο Οδυσσέας ήρθε σπίτι του, η πιο γλυκιά παιδίατρος του πλανήτη, τον ανέλαβε για να τον κάνει παιδάκι.

Του μιλούσε σαν να είναι δικό της μωρό. Τον αγκάλιαζε, τον φιλούσε, τον καμάρωνε. Η Κατερίνα πέρασε μαζί μας τους 10 μήνες που ο Οδυσσέας είναι εκτός θερμοκοιτίδας και σήμερα μπορεί να καμαρώνει ότι πήρε ένα εύθραυστο πλάσμα στα 2.600 κιλά και το έκανε δυνατό αντράκι, που πρέπει να ξεπερνάει τα 11 κιλά σήμερα. Ταυτόχρονα, μου άνοιξε τον δρόμο του “Οράματος” και της “Ελπίδας” και μου έδειξε με τον τρόπο της πως στη ζωή αν δεν προσφέρεις, τότε έχεις χάσει το βασικό νόημα της ύπαρξής σου.

Θέλω λοιπόν, να πω στην Όλγα, τη Μαρίνα και την Κατερίνα το πιο αληθινό, το πιο δυνατό ευχαριστώ για όλα όσα πρόσφεραν στον Οδυσσέα, ώστε να μπορούμε σήμερα, 25 Δεκεμβρίου του 2015, το απόγευμα να σβήσουμε με τους φίλους μας το πρώτο μας κεράκι.

Δεν ξέρω πόσο θα κλαίω εκείνη τη στιγμή, ξέρω όμως ότι στο μυαλό το δικό μου, του Τάσου και των γονιών μας, των μαμάδων μας και τον μπαμπάδων μας, θα είναι αυτές οι 3 γυναίκες, στις οποίες θα οφείλουμε για πάντα την ευτυχία μας.

Σας ευχαριστώ.