Η μαμά μου, το τρίτο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου και έτσι πήρε και το όνομά της, γιατί οι Άννες εκτός από 9 Δεκεμβρίου γιορτάζουν και τον Σεπτέμβριο. Η μαμά της μια αυστηρή αλλά και ηγετική φυσιογνωμία της εποχής, η γιαγιά Κατίνα, ήταν ιδιοκτήτρια ενός εξαιρετικού ιδιωτικού σχολείου στον Πειραιά. Το Αννετάκι μου (όπως είναι το ψευδώνυμό της) όμως δεν μπορούσε να "υπακούσει" σε νόρμες και περνώντας από τις Ουρσουλίνες στο Γυμνάσιο και από το Αρσάκειο στο Λύκειο -για να έχει Πρακτικό Τμήμα όπως λέει με περηφάνεια- αποφάσισε πως έπρεπε να γίνει αυτό που ήθελε η καρδιά της και όχι αυτό που ονειρευόταν ίσως η μαμά της.

Αρχιτέκτων, όχι δασκάλα.

(εδώ, μαζί με τα αδέρφια της μόλις 3 ετών ντυμένοι για κάποια σχολική γιορτή)

Εκεί λίγο πριν μπει στην Αρχιτεκτονική, σε κάποιο φροντιστήριο, γνώρισε τον μπαμπά μου. Τον "Ντρούλη" όπως είναι το ψευδώνυμό του, από το "χοντρούλη" που ήταν πάλαι ποτέ γιατί τώρα έχει γίνει στιλάκι και ερωτεύθηκαν σφόδρα. Ήταν μάλιστα 14 Μαΐου όταν έπεσε το πρώτο φιλί, πριν από 53 χρόνια και ο μπαμπάς μου κάθε χρόνο συγκινείται με την ημερομηνία αυτή και ξεκινάει κανένα 15ημερο πριν να με παίρνει τηλέφωνα για να μου πει ότι "ξέρεις ότι 14 Μαΐου φίλησα πρώτη φορά τη μάνα σου". Με άλλα λόγια τη συγκεκριμένη επέτειο τη γιορτάζουμε λίγο παραπάνω και από το ίδιο το Πολυτεχνείο στο σπίτι μας, όπου φυσικά το ζεύγος Λαγογιάννη-Κάζη ήταν παρόν, ως φοιτητές της Αρχιτεκτονικής και του Μαθηματικού αντίστοιχα και ακόμα φέρουν, κυρίως η μαμά μου, μια επαναστατική διάθεση που καλύπτει με ένα πέπλο όλο το φάσμα της ζωής τους. (εδώ σε αρχειακή φωτογραφία θεωρώ στα 45 τους περίπου).

Το Αννετάκι μου λοιπόν, ενώ γαλουχήθηκε ως "δεσποινίδα των τιμών" με ραμμένα φορέματα από μπουτίκ στο Κολωνάκι και καλούς τρόπους, στην πορεία της ζωής της, αποτίναξε από πάνω της τον καθωσπρεπισμό και στις περισσότερες φωτογραφίες πριν γεννηθώ εγώ, τη βλέπω με παντελόνι καμπάνα ή φούστα -πιο κοντή πεθαίνεις- γυαλιά Τζάκι Ο και πάντα αυτό το υπέροχο χαμόγελο με τα αστραφτερά δόντια (ακόμα δεν έχει κάνει ούτε ένα σφράγισμα, μόνιμο παράπονο του μπαμπά μου που έχει "άλλη πάστα δοντιών αλλά ευτυχώς δεν μου τα κληροδότησε") άλλοτε σε κάποιο bateau-mouche στον Σηκουάνα στο Παρίσι με την κολλητή της και άλλοτε σε κάποια άγρια παραλία της Ελλάδας με τον μπαμπά μου και μεγάλη παρέα (άλλους χίπηδες) να κάνουν camping και να περιμένουν την ψαριά του Ντρούλη για να φάνε. 

Με μεγάλωσε με απόλυτη ελευθερία. Δεν την θυμάμαι ποτέ να μου είπε τη λέξη "μη", δεν μου είπε ποτέ να βάλω ζακέτα γιατί με εμπιστευόταν και ήξερε πως αν κρυώσω "δεν είμαι χαζή, θα της το πω", δεν με περίμενε τα βράδια πίσω από κλειστές κουρτίνες, δεν μου έδωσε ποτέ τίποτα στο "πιάτο", με άφηνε να διαβάζω μόνη μου, δεν με ρώτησε ποτέ αν έχω κάνει τα μαθήματά μου, δεν έκρινε ποτέ τους φίλους μου, δεν έκρινε ποτέ τις επιλογές μου και πάντα ήταν εκεί για να με στηρίζει αθόρυβα χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες.

Τα μαθήματα ζωής μού τα έδωσε όλα με τις πράξεις της. Ποτέ δεν μου είπε σαν σοφή τι πρέπει να κάνω, πώς πρέπει να ζήσω, τι πρέπει να επιλέξω, τι επάγγελμα να ακολουθήσω. Ήταν απλά εκεί για να με στηρίζει στα σωστά και τα λάθη, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες που τις χαιρόταν ιδιαίτερα, όπως τη φορά που κόπηκα σε κάποιο Delf στα Γαλλικά και γυρνώντας σπίτι με την κολλητή μου για να της το ανακοινώσουμε,  μου έσκασε ένα τρελό χαμόγελο και με χαλαρότητα -ίσως και ειρωνεία!- απάντησε "δόξα τον θεό, επιτέλους θα δεις πώς είναι και να κόβεσαι. Κορίτσια τι θέλετε να φάμε; Πατάτες ή μακαρόνια;". Είχαμε μείνει σοκαρισμένες και οι δύο. Η φίλη μου την πέρασε για κάποια εξωγήινη μορφή μητέρας εγώ όμως ήξερα πως τη δική μου μαμά καθόλου δεν την ένοιαζαν οι βαθμοί, οι συγκρίσεις, τα πρωτεία. Είχα και έχω την πιο cool μαμά της ιστορίας.

Την ημέρα που της ανακοίνωσα πως θα γίνει γιαγιά, λίγες ώρες πριν το πω καν στον Τάσο, φώναξε τόσο δυνατά από τη χαρά της που την πήρα και την έβαλα μέσα στο σπίτι -ήμασταν στον κήπο- γιατί φοβήθηκα πως οι γείτονες θα τρομάξουν. Έκτοτε μού απέδειξε πως το να είσαι σωστή γιαγιά, όπως και το να είσαι σωστή μαμά, απαιτεί δεκάδες θυσίες που όμως τις κάνεις με το χαμόγελο στα χείλη γιατί για εσένα δεν είναι θυσίες. Είνα απλά κομμάτια ενός υπέροχου παζλ που κάνουν τη ζωή σου όμορφη και χρωματιστή.  

Ζει το κάθε λεπτό με χαρά, ευγνωμοσύνη και ένα μοναδικό συναίσθημα ζεν που πάντα θα ζηλεύω και ποτέ δεν θα καταφέρω να αποκτήσω. Αγαπάει τις μικρές χαρές της ζωής και όταν τις βλέπεις μέσα από τα μάτια της συνειδητοποιείς κι εσύ το θαύμα της ζωής, της μητρότητας, της καθημερινότητας. Δεν θα χαρεί αν της πάρεις ένα ακριβό δώρο, αλλά δεν υπάρχει έστω και μία ζωγραφιά που της έχω δώσει από τα 3 μου χρόνια που δεν έχει καταχωρηθεί στο αντίστοιχο ντοσιέ με τη σωστή ταμπελίτσα. "Μυρτώ προνήπιο, Μυρτώ Νήπιο, Μυρτώ Δημοτικό" κ.ο.κ.

Η ζωή της είναι οργανωμένη σε συγκλονιστικά τακτοποιημένα κουτάκια που όμως αν κάποιο από αυτά καταρρεύσει, με αυτό το ζεν που σας προανέφερα, κάνει διορθωτικές κινήσεις και καταφέρνει και πάλι να κοιτάξει μπροστά. Φύσει αισιόδοξη, βαμμένη Ολυμπιακός και η πιο πιστή φαν του Ναδάλ, με καυστικό χιούμορ και κριτική σκέψη, λατρεύει τα ταξίδια και τα ζώα, κυρίως τα αδέσποτα, γεννημένη μάνα, γυναίκα, γιαγιά, η μαμά μου είναι για εμένα ο άνθρωπός μου, το στήριγμά μου, η ζωή μου όλη.

Πείτε με όπως θέλετε, αλλά εγώ τη Γιορτή της Μητέρας τη λατρεύω γιατί έχω τη μαμά μου κοντά μου και είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο που με ανέθρεψε μια γυναίκα σαν κι εκείνη. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να γιορτάσω τη συγκεκριμένη Γιορτή ως μαμά των δικών μου παιδιών, αλλά τη γιορτάζω πάντα ως κόρη της μαμάς μου. 

Μαμά μου, Χρόνια σου Πολλά.

Σε αγαπώ,

η κόρη σου.