Μπορεί στην παρουσίαση να μην κατάφερα να τα πω όλα όπως ήθελα γιατί η συγκίνηση ήταν βαθειά και έντονη, όμως θα παραθέσω το κείμενο που είχα ετοιμάσει να πω, εδώ. Σε ένα blog post αφιερωμένο στο νέο βιβλίο της φίλης μου. Στο Κουμκουάτ της Πηνελόπης.

Θα ξεκινήσω να μιλάω για το Κουμκουάτ λέγοντας το πόσο περήφανη είμαι για την Πηνελόπη. Σε κάθε του σελίδα ανακάλυπτα μια νέα Πηνελόπη κάτι που με έκανε να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο.. Με δύο μωρά, το ένα 3 μηνών και το άλλο 1,5 έτους ομολογώ ότι αν κάτι έχω παραμελήσει είναι οι ατελείωτες ώρες που βυθιζόμουν στα βιβλία μου… Η έκδοση του Κουμκουάτ αποτέλεσε για εμένα την πιο γλυκιά αφορμή για να επιστρέψω και πάλι στην ανάγνωση και μάλιστα με ένα βιβλίο που θεωρώ ότι θα γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία…

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης είναι βαθιά ανθρώπινο…

Η ιστορία της Βασιλικής είναι μια ιστορία που θα μπορούσε να μας έχει αφηγηθεί η δική μας γιαγιά. Τίποτα ξένο, τίποτα υπερβολικό, τίποτα ψεύτικο δεν συναντά κανείς σε αυτό το μυθιστόρημα που είναι γεμάτη αγάπη, έρωτα, φιλίες, πόνο, προδοσία και φυσικά οικογένειακές τρυφερές στιγμές. Όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά, που μας έχουν διηγηθεί οι γονείς μας, οι παππούδες μας.. Σκηνικά που διαβάζοντάς τα αισθάνεσαι ότι..τα ξέρεις.. ότι σου θυμίζουν κάτι ,που κάποιος, κάποτε σου είπε. Γιατί πολύ απλά έχουν κέντρο τον άνθρωπο..

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης είναι εξαιρετικά επίκαιρο…

Τι πιο επίκαιρο από την κρίση. Η Βασιλική βιώνει με τα 4 της παιδιά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την κατοχή. Οι σχέσεις, η οικονομία, τα δεδομένα, όλα διανύουν μια φάση τεράστιας κρίσης. Τα πάντα αλλάζουν, άνθρωποι χάνονται, σπίτια καταστρέφονται, αγαθά εξαϋλώνονται. Μια παρόμοια κατάσταση με τη σημερινή… Πώς θα μεταλλαχθούν οι σχέσεις και πώς θα μεταμορφωθούν οι άνθρωποι κάτω από το μαύρο σύννεφο του πολέμου;

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης θα σας συγκινήσει σε κάθε του σελίδα…

Το βιβλίο μου είναι γεμάτο δάκρυα. Δάκρυα χαράς για απλές καθημερινές στιγμές, όπως το πρωινό χάδι της Βασιλικής στα παιδιά της, οι φιλίες μεταξύ των γυναικών και οι συζητήσεις κάτω από το κουμκουάτ.

“Η μητέρα μου πίστευε ότι ο τρόπος που ξυπνάει ο άνθρωπος είναι και ο τρόπος που θα περάσει την υπόλοιπη μέρα του. Και κατά τη γνώμη της έπρεπε να ξυπνάει γλυκά και ήρεμα. Γι’ αυτό κάθε πρωί με σειρά που δεν άλλαζε ποτέ, περνούσε από τα κρεβάτια μας, πρώτα από του πατέρα μου, έπειτα από της αδελφής μου και τέλος από το δικό μου, και μας ξυπνούσε αγγίζοντας απαλά τον ώμο μας”.

Έχει όμως και δάκρυα λύπης στους θανάτους, τη βαρβαρότητα των ανθρώπων στον πόλεμο και την προδοσία.

“Έμεινα να μετράω μέσα στο μισοσκόταδο τις φθορές του σπιτιού μας, περισσότερο για να ξεφύγω από τις φθορές της ψυχής μου. Προσπάθησα να εστιάσω σε αυτά που έπρεπε να γίνουν από το επόμενο κιόλας πρωί, αλλά μέχρι τα ξημερώματα δεν τα είχα καταφέρει. Παραιτήθηκα, λοιπόν, και καθισμένη ανακούρκουδα έκανα το μόνο πράγμα που μου άρεσε να κάνω από μικρό παιδί όταν η ζωή με βάραινε και λύση δεν έβρισκα. Πιπίλισα με μανία ένα μικρό κουμκουάτ που βρήκα πεσμένο στο χώμα. Όταν η υγρασια της νύχτας έδωσε τη θέση της στην παγωνιά που συνοδεύει το ξημέρωμα και κατάλαβα ότι σε λίγο θα ξυπνούσαν οι υπόλοιποι και η βολή της μοναξιάς μου θα τελείωνε, ξέσπασα σε ένα κλάμα - το τελευταίο υποσχέθηκα στον εαυτό μου -, που έκρυβε μέσα του όλα τα κλάματα που είχα συγκρατήσει τόσο καιρό”.

Το Κουμκουάτ είναι για τη Βασιλική της ένα σημείο αναφοράς. Ένα καταφύγιο, το δικό της οχυρό ενάντια σε όλα όσα συνέβαιναν γύρω της.

“ Και όταν χρειαζόμουν δύναμη, σε αυτή τη θέση την έβρισκα. Άπλωνα το χέρι, έκοβα ένα μικρό πορτοκαλάκι και βρόμικο όπως ήταν το πιπίλιζα με τις ώρες {…} Όταν ακόμα ζούσε ο πατέρας μου τον είχα βάλει να μου ζωγραφίσει με κάρβουνο το κουμκουάτ μου πάνω σε μια λαδόκολλα από αυτές που τυλίγαμε την μπομπότα. Για να το έχω μαζί μου και όταν δεν θα το έχω δίπλα μου, του είπα. Θα ταξιδέψεις, Βασιλιώ μου, αστειτεύτηκε ο πατέρας μου, όπως πάντα. Για να το έχω μαζί μου όταν δεν θα έχω εσένα δίπλα μου, του απαντούσα τώρα”.

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης έχει χαρακτήρες που θα σας μαγέψουν.

Έκλεινα το βιβλίο για να πέσω για ύπνο και η Βασιλική, ο Χαρίλαος, τα παιδιά τους, η Παρέσα και οι άλλοι με ακολουθούσαν στα όνειρά μου. Έκλεινα το βιβλίο για να πάω στη δουλειά και ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιος ξεπηδούσε μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου και με παρακαλούσε να συνεχίσω την ανάγνωση για να δω την εξέλιξή του. Με είχαν μαγέψει.. όσο κι αν προσπαθούσα να συνεχίσω τη μέρα μου κανονικά, ήταν αδύνατο. Οι χαρακτήρες εμφανίζονταν μπροστά μου στην κουζίνα, στα δωμάτια των παιδιών μου, στο αυτοκίνητο και έτσι διάβαζα έστω και 5 σειρές στο φανάρι της Κηφισίας.

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης διδάσκει τα δικά του μικρά, αλλά τόσο ουσιαστικά μαθήματα ζωής.

“Δεν υπάρχει περίπτωση ακόμη και η μεγαλύτερη ευτυχία να μην συνοδεύεται από μια μικρή στιγμή δυστυχίας. Και το μάθημα αυτό πήγαινε και αντίστροφα. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει καμία δυστυχία που να μην συνοδεύεται από μια μικρή στιγμή ευτυχίας. Και αυτό είναι πολύ χρήσιμο να το ξέρει κάποιος”.

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης είναι ένα μυθιστόρημα από αυτά που μας έχουν “καλομάθει” στις εκδόσεις Ψυχογιός. Καλογραμμένο, γρήγορο, συναρπαστικό, ανθρώπινο.

Το Κουμκουάτ της Πηνελόπης  είναι μόνο η αρχή μιας πορείας που πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα κάνει όλο το αναγνωστικό κοινό να μιλάει για τις ιστορίες της..

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

1902. Η Βασιλική γεννιέται στο πατρικό της σπίτι στην Άρτα. Κι εκεί ξεκινάει η αφήγηση του οδοιπορικού της, με φόντο τη μετάβαση από την τουρκική κυριαρχία στην ανεξαρτησία και την άνθηση του τόπου. Η ακμή, ο πόλεμος, η Κατοχή, η Απελευθέρωση, μια ολόκληρη ζωή καθορισμένη από τη μοίρα και τα παιχνίδια της, από τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, αλλά και από τα πρόσωπα που εμφανίζονται στο διάβα του χρόνου• η ωραία Ελένη και ο Χαρίλαος, που άργησε να έρθει, η Παρέσα η Σμυρνιά και η Αργυρώ η κοκέτα, τα αγόρια της και η μικρή της Θεοδώρα µε το λάθος όνομα, ο Βασιλάκης, το παραπαίδι, και τόσοι άλλοι που δένουν τη ζωή τους με τη δική της.

Και όλα αυτά µε τον θρύλο της Αγίας Θεοδώρας να συντροφεύει και να παρηγορεί τη Βασιλική, και τη σκιά του αγαπη μένου της δέντρου κουμκουάτ να συνδέεται άρρηκτα µε τις μνήμες της και να γίνεται ο πιο κρυφός εξομολογητής της.

Αγοράστε το online εδώ! 

Και φυσικά λίγα λόγια για την Πηνελόπη:

H ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ γεννήθηκε στην Άρτα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιοτεχνολογία και εργάστηκε επί σειρά ετών στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή, που αποτελεί και τη μεγάλη αγάπη της. Έχει ταξιδέψει αρκετά, μιλάει τέσσερις γλώσσες και ερασιτεχνικά ασχολείται με το αργεντίνικο τάνγκο. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και έχει γράψει θεατρικά έργα. Το ΚΟΥΜΚΟΥΑΤ είναι το πρώτο μυθιστόρημά της.