Οι γιορτές στο σχολείο. 

Πάντα γελούσα με τις μαμάδες που ανέβαζαν φωτογραφίες από τις γιορτές των παιδιών τους στον παιδικό σταθμό και το κείμενο ήταν σπαρακτικό, γεμάτο συγκίνηση και περηφάνεια και στη φωτογραφία έβλεπες 20 παιδάκια σε μία σκηνή να χορεύουν μπουλούκι ή να παίζουν κάποιο θεατρικό. Δεν έβλεπες πρόσωπα, δεν ξεχώριζες καλά καλά αν χόρευαν ή αν έπαιζαν όμως η μάνα που έγραφε το ποστ ήταν βαθειά συγκινημένη. Την "άκουγα" σχεδόν να κλαίει γράφοντας.  Kαι δεν θα σας το κρύψω, απορούσα.

Mέχρι που ήρθε η δική μας σειρά.

Στην πρώτη γιορτή του Οδυσσέα πέρσι, θυμάμαι ότι έφτασα στο σχολείο του μία ώρα νωρίτερα. Και δεν ήμουν η μόνη. Οι περισσότεροι γονείς, παρόλο που ξέρω ότι εργάζονταν, είχαν καταφέρει να φτάσουν στο σχολείο νωρίς. Πολύ νωρίς. Βρήκα μια καρέκλα και κάθησα. Δίπλα μου ο Τάσος με την Ιριάνα που τότε δεν πήγαινε σχολείο αλλά είχε έρθει κι εκείνη όλο χαρά να δει τον αδερφό της. Η μέρα αυτή ήταν για εμάς μια πρωτόγνωρη εμπειρία που θεώρησα πως δεν θα επαναληφθεί. Γιατί κάπως έτσι είναι με τα πρώτα παιδιά, μαζί τους ανακαλύπτεις πράγματα για πρώτη φορά και συχνά θεωρείς ότι με το δεύτερο παιδί σου θα είσαι "έμπειρος". 

Μέχρι που ήρθε η σειρά της Ιριάνας. 

Kαι φυσικά διαψεύσθηκα. Γιατί είσαι μάνα και κάθε σου παιδί είναι το ίδιο σπουδαίο και ξεχωριστό!

Η ώρα πήγε 6.30 και πήρε το λόγο η Αγγελική, η διευθύντρια του σχολείου. "Γονείς καλωσήρθατε". 

Γονείς.

Εμείς.

Τι φανταστική λέξη και τι υπέροχη ιδιότητα.

Γονείς. Μια ομάδα ανθρώπων που είχαμε ένα πολύ σημαντικό κοινό στοιχείο. Ήμασταν γονείς.

"Η σημερινή ημέρα είναι μια μέρα συγκίνησης και χαράς γιατί τα παιδιά σας ολοκλήρωσαν μια χρονιά στο σχολείο"... ω θεέ, τα μάτια μου ήταν ήδη γεμάτα δάκρυα. Πώς θα έβγαζα μια ώρα γιορτής χωρίς να γίνω ρεζίλι; Προσπάθησα να μην ακούω την Αγγελική, και επέβαλα στον εαυτό μου να σκεφτεί "το γραφείο, τα μέιλ, κάτι άλλο για να μην σπαράξει". Αδύνατον.

"Θέλω να χειροκροτήσετε τα παιδιά σας και να απολαύσετε τη γιορτή γιατί είναι μια μοναδική εμπειρία". Αγγελική το χοντραίνεις, σκέφτηκα. Άνοιξα διακριτικά την τσάντα μου δήθεν για να βγάλω το κινητό μου αλλά ήθελα να σιγουρευτώ ότι έχω πάρει μαζί μου ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Ευτυχώς το είχα πάρει. Έβγαλα το πρώτο και σκούπισα τα μάτια μου κάτω από τα γυαλιά ηλίου. Σωτήρια τα γυαλιά ηλίου.

Η Αγγελική ολοκλήρωσε τα όμορφα λόγια της και πλέον η αυλή γέμισε μουσικές και γέλια. Τα πρώτα παιδάκια εμφανίστηκαν στη σκηνή. Ένιωσα πως θα κλάψω δυνατά, ξέρετε, το κλάμα που σκάει ασυγκράτητο με λυγμούς και προσπάθησα να κρατηθώ. Τότε κοίταξα γύρω μου.

Ο υπόλοιποι γονείς στην ίδια ακριβώς κατάσταση με εμένα. Άλλοι έκλαιγαν, άλλοι χειροκροτούσαν, άλλοι χόρευαν μαζί με τα παιδιά. Ευτυχισμένοι άνθρωποι. Γεμάτοι.

Δεκάδες κινητά προσπαθούσαν να απαθανατίσουν τις στιγμές. Και τι να κάνεις; Να βγάλεις φωτογραφίες; Βίντεο; Να απολαύσεις τη στιγμή; Δεν ξέρεις. Προσπαθείς να τα χωρέσεις όλα στο πεντάλεπτο που το παιδάκι σου βρίσκεται στη σκηνή.

Περηφάνεια. Τεράστια. Το παιδί σου. Αυτό το μωρό που πριν τόσο λίγο καιρό -μα πόσο γρήγορα πέρασε- το θήλαζες στην αγκαλιά σου, αυτό το μωρό που το κοίμιζες με νανουρίσματα, σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή του, δίνει τη δική του παράσταση, αποφοιτά από την πρώτη του χρονιά στο σχολείο. Μα πώς πέρασε ο καιρός; Πού πήγε το μωρό μου ; Πότε έγινε παιδάκι;

Νέα κλάματα.

Οι σκέψεις μου με παρέσυραν και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν κοιτούσα μόνο το δικό μου παιδί. Μα όλα τα παιδάκια. Τα είχα αγαπήσει όλα, είχα μάθει τα χαρακτηριστικά τους. Ο σκανταλιάρης, η ναζιάρα, η φίλη της Ιριάνας, ο έρωτάς της, η τσαχπίνα, ο αθληταράς. Όλα είχαν γραφτεί στο μυαλό και την καρδιά μου και ξαφνικά τα ένιωσα όλα δικά μου . Γιατί μαζί με το παιδί μου έζησαν αυτή τη μαγική χρονιά, έπαιξαν, τραγούδησαν, τσακώθηκαν, αγαπήθηκαν και μαζί γέμισαν το πρώτο άλμπουμ αναμνήσεων της πρώτης τους χρονιάς στο σχολείο.

Σε όλη τη γιορτή προσπαθούσα -μάταια- να χαιρετήσω την Ιριάνα. Να τη χαιρετήσω να με δει ότι είμαι εδώ, αλλά μήπως αν με δει κλάψει και φύγει από τη γιορτή; Με κοιτάει; Με εντόπισε ανάμεσα στους γονείς; Αντιλαμβάνεται άραγε πόσο περήφανη είμαι για εκείνη; 

Κι άλλα βίντεο, κι άλλες φωτογραφίες, κι άλλα δάκρυα.

Δεν ήξερα αν με συγκινούσε περισσότερο η εικόνα των παιδιών μας στη σκηνή ή η εικόνα των δακρυσμένων γονιών. 

Έβλεπα την αγωνία στα μάτια τους. Θα χορέψει; Θα κάνει ό,τι πρέπει να κάνει; Ξαφνικά το να νιαουρίσει σαν γατούλα η Ιριάνα, αποκτούσε πολύ μεγάλη βαρύτητα και όταν το έφερνε εις πέρας με τον Τάσο νιώθαμε περήφανοι λες και το παιδί μας είχε αποφοιτήσει από το διδακτορικό της. Ανακούφιση. Τα κατάφερε. Δεν έκλαψε, δεν ντράπηκε, δεν σάστισε μπροστά στον κόσμο.

Περηφάνεια συμπυκνωμένη σε μια στιγμή. Όχι επειδή έκανε τη γατούλα, αλλά επειδή σε αυτές τις στιγμές της στη σκηνή εμείς είδαμε όλη της την πορεία μέχρι σήμερα. Το μωρό μας πήγε σχολείο, έμαθε, έπαιξε, μεγάλωσε. 

Η σχολική γιορτή. Μια τεράστια στιγμή για κάθε γονιό. Μια στιγμή που θα μας συγκινεί μέχρι τα παιδιά μας να μεγαλώσουν και που πλέον με βεβαιότητα σας λέω πως όσα παιδιά κι αν έχεις, όσες γιορτές κι αν δεις η συγκίνηση και η ευτυχία κάθε φορά θα πολλαπλασιάζεται.

Νιώθω ευλογημένη που ζω τέτοιες στιγμές με τα παιδιά μου και ξέρω πως με καταλαβαίνετε...

Καλό καλοκαίρι σε όλα τα ζουζούνια! Αγκαλιάστε τα, φιλήστε τα και πείτε τους όσα όσα αισθάνεστε. Μην τα κρατάτε μέσα σας! Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από πράξεις αλλά και από λόγια. Από αγκαλιές αλλά και από "μπράβο". Μετά το τέλος της γιορτής σφίξτε τα στην αγκαλιά σας και πείτε τους όλα όσα αισθάνεστε.

Και όπως μου είπε και η μαμά μου : "Τώρα καταλαβαίνεις γιατί έκλαιγα σε κάθε σου βήμα και στις γιορτές σου ήμουν με τα χαρτομάντηλα";

Μαμά, κατάλαβα και γιατί έκλαιγες στις γιορτές μου αλλά κατάλαβα και από πού πήρα! Και ξέρεις κάτι, από εσένα έμαθα να απολαμβάνω τις στιγμές των δικών μου παιδιών και ίσως αυτό είναι το ομορφότερο μάθημα που μου δίδαξες. Να ζω μαζί τους, πλάι τους, να τα καμαρώνω χωρίς να τα κατευθύνω, να τα φιλάω, να τα αγαπάω χωρίς προϋποθέσεις και να απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί τους.

Καλό καλοκαίρι!

Με όλη μου την αγάπη,

Μυρτώ

ΥΓ: Με αυτή την ευκαιρία θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλη την ομάδα του Littles που έχει αγκαλιάσει τόσο τα παιδιά μας. Νιώθω τυχερή που τα Μπιθάκια μεγαλώνουν σε αυτό το περιβάλλον περιστοιχισμένα από αγάπη και φροντίδα και έχουν την τύχη να "διδαχθούν" τις αξίες της ελευθερίας της σκέψης, της ομαδικότητας, της ανθρωπιάς. Μάρω, Elisabeth, Louiz και Σοφία, ένα λίγο μεγαλύτερο φιλί σε εσάς. Λάμπρο, ερχόμαστε!