Είναι εκείνες οι συνειδητοποιήσεις που έρχονται -δυστυχώς- πολύ αργά. Πρέπει να γίνεις γονιός, πρέπει να περάσεις από πολλές φάσεις και διακυμάνσεις για να δεις τα πράγματα τελικά από την σκοπιά του γονιού και να βρεθείς επιτέλους σε αυτή τη μαγική θέση που μπορείς να δεις από απόσταση και να απολαύσεις τόσο τη σχέση με τα παιδιά σου όσο και τη σχέση με τους γονείς σου.

Είμαι παιδί της αγκαλιάς, ο μπαμπάς μου συγκεκριμένα, μέχρι και σήμερα απολαμβάνει να με αγκαλιάζει σφιχτά, να με φιλάει και να μου χαϊδεύει την πλάτη "όπως μου έκανε όταν ήμουν μικρή". Λατρεύω τις αγκαλιές και όταν γνωρίζω ανθρώπους που τις αγαπούν και εκείνοι, νιώθω λες και βρήκα άλλον έναν που ανήκει σε εκείνη την περίεργη συνομοταξία ανθρώπων που πιστεύουν ότι αγκαλιά είναι θεραπευτική, ανακουφιστική και προσφέρει απλόχερα χιλιάδες συναισθήματα μέσα σε μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Και ενώ λοιπόν έχω μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον αγκαλιάς, περνώντας τα χρόνια άρχισα να δυσφορώ στην αγκαλιά του μπαμπά μου. Στην εφηβεία θυμάμαι να προσπαθώ να την αποφύγω με τρόπο για να μην τον στεναχωρήσω αλλά και με φόβο μήπως κάποιος από την παρέα μου με χαρακτηρίσει ως αδύναμη, το κοριτσάκι του μπαμπά και άλλα τέτοια που καθόλου δεν ταιριάζουν στο προφίλ μιας έφηβης.

Θυμάμαι να με πιάνει με τα μεγάλα του χέρια, να με φιλάει δυνατά κοντά στο αυτί μου και εγώ να τον διώχνω μακριά. Θυμάμαι το πρόσωπό του, απογοητευμένο αλλά πάντα τόσο χαμογελαστό. Εκείνος είχε κάνει την προσπάθειά του και τώρα, εκ των υστέρων καταλαβαίνω πως ακόμα και αυτά τα δέκατα του δευτερολέπτου, του ήταν αρκετά. 

Κάποια χρόνια μετά, έγινα κι εγώ γονιός.

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, όταν επιστρέφω από τη δουλειά συμβαίνει το εξής. Βάζω το κλειδί στην πόρτα και απολαμβάνω αυτά τα δευτερόλεπτα  ακούγοντας ποδοβολητά από μικροσκοπικά πατουσάκια που φτάνουν στην εξώπορτα για να με υποδεχτούν. Τα παιδιά μου, λες και είχαν να με δουν μήνες, φτάνουν κουτρουβαλώντας σχεδόν στην πόρτα, μαλώνουν για το ποιος θα ανοίξει πρώτος και μόλις με δουν, μου χαρίζουν την πιο σημαντική στιγμή της ημέρας μου. Τη στιγμή της αγκαλιάς.

Χώνονται κυριολεκτικά στον λαιμό μου, με φιλάνε, τα φιλάω και αγκαλιαζόμαστε μέχρι κάποιος να πέσει προς τα πίσω.

Τα απογεύματα λοιπόν, όταν φεύγω από το γραφείο, κάτι μέσα μου με γαργαλάει για να γυρίσω στο σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορώ. Να κερδίσω χρόνο και να ζήσω την αγκαλιά μας.

Και ενώ ίσως περιμένετε σε αυτό το άρθρο να σας παροτρύνω να "αγκαλιάσετε τώρα τα παιδιά σας όσο προλαβαίνετε γιατί μετά θα μεγαλώσουν και θα φύγουν", όχι δεν θα σας πω αυτό. Ναι τα παιδιά μεγαλώνουν και οι αγκαλιές ίσως αραιώνουν, όμως σε αυτό το post θα σας προτρέψω, συμβουλέψω, παρακινήσω δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό ρήμα, να αγκαλιάζετε τους γονείς σας. 

Πιστέψτε με το έχουν ανάγκη.

Σήμερα ήρθε στο σπίτι μας ο μπαμπάς μου για να δει τα παιδιά και μόλις τον είδα έτρεξα να τον αγκαλιάσω. "Μπαμπάκα μου καλωσήρθες" του είπα και ένιωσα αυτή την περίεργη ανατριχίλα που τον διαπέρασε. Λες και του έδωσα το πράσινο φως που περίμενε χρόνια, με πήρε αγκαλιά και δεν με άφηνε. "Παππού κι εγώ αγκαλιά" του είπε η Ιριάνα και του τράβηξε το παντελόνι δίνοντας τέλος σε μια στιγμή φόρτισης που μπορεί να μας έκανε και τους δύο να κλαίμε για δύο εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Εκείνον από χαρά και εμένα από τύψεις. 

Η αγκαλιά των παιδιών μου υπήρξε για εμένα το μεγαλύτερο μάθημα. Μάθημα για να συνεχίσω να είμαι "το παιδί των γονιών μου" με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η αγκαλιά των παιδιών μου, μου θύμισε τη σημασία της επαφής, του χαμόγελου, του φιλιού. Γιατί ξέρετε, μεγαλώνουμε και είναι τέτοια τα άγχη και οι ρυθμοί που συχνά ξεχνάμε τα βασικά.

Αύριο, σας παρακαλώ, όταν δείτε τους γονείς σας, εσείς οι τυχεροί που τους έχετε, κάντε τους μια μεγάλη αγκαλιά. Έτσι χωρίς λόγο. Και στείλτε μου μετά να μου πείτε πώς νιώσατε. Και πώς ένιωσαν εκείνοι. Πιστέψτε με θα το καταλάβετε. 

Με όλη μου την αγάπη,

Μυρτώ

ΥΓ: Η πιο σημαντική στιγμή μου στο catwalk ήταν όταν ήρθε η Αργυρώ, λίγο πριν ξεκινήσει το show και μου είπε πως "ήρθε η μαμά σου και ο μπαμπάς σου". Και φυσικά όταν τους είδα και τους αγκάλιασα λίγη ώρα μετά.