Κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν, πέρασα μια μεγάλη φάση της ζωής μου στην οποία το οινόπνευμα ήταν «my middle name».

Ό,τι κυκλοφορούσε στην αγορά σε μαντηλάκι ή υγρό antibacterial ήμουν η πρώτη που το λάνσαρε, και εννοείται πως τα είχα πάντοτε μαζί μου, στο αυτοκίνητο, σε όλες μου τις τσάντες, στις τσέπες μου, ΠΑΝΤΟΥ. Τότε λοιπόν, φίλοι και γνωστοί γελούσαν μέχρι δακρύων με την περίπτωσή μου, και κάθε φορά που φρίκαρα που τους έπεφτε κάτι και το ξαναχρησιμοποιούσαν χωρίς να το περάσουν τουλάχιστον από φωτιά για να το απολυμάνουν, η απάντησή τους ήταν: κάτσε να κάνεις παιδιά και τα ξαναλέμε...

Και φυσικά είχαν δίκιο. Γιατί όσο κι αν νόμιζα πως μπορώ να ελέγξω τα πάντα και να τα έχω όλα αποστειρωμένα (τα χειρουργεία μπροστά στο σπίτι μου ήταν βρώμικα), ήρθε η στιγμή που από την κούραση έβαλα πάλι στην κούνια χωρίς να πλύνω προηγουμένως, το κουκλάκι που πέταξε κάτω ο Οδυσσέας για εκατομμυριοστή φορά μέσα στο ίδιο βράδυ. Το παιδί δεν έπαθε απολύτως τίποτα και αυτή καταχωρήθηκε ως η στιγμή που έσπασε το «φράγμα». Εκεί όμως που πραγματικά το πήρα απόφαση, ήταν όταν μπουσούλισε, που μου έφερνε με τρομερή χαρά από ψιχουλάκι μέχρι μυγάκι κι εγώ έπρεπε να λέω «Μπράβο!» ενώ ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω. Κι έτσι τώρα πια είμαι τόσο πολύ cool, που τη στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο ο Οδυσσέας πιάνει τη σόλα του παπουτσιού του και με το ίδιο χέρι τρώει κέικ και ταΐζει και την αδερφή του..! Και θα είμαι επίσης cool το απόγευμα, όταν θα πάμε στην παιδική χαρά και θα αγνοήσουμε τις ξενέρωτες κούνιες και τις τραμπάλες, και θα πάμε απευθείας να βουτήξουμε κυριολεκτικά στην άμμο...

Η μεγάλη έκπληξη δεν είναι μόνο πως τα παιδιά μου κατάφεραν να με εκπαιδεύσουν και να με κάνουν να ξεπεράσω τη φοβία με τα μικρόβια, αλλά κυρίως το ότι συνειδητοποιώ πως έχουν δίκιο οι απανταχού παιδίατροι που φωνάζουν «αφήστε τα παιδιά σας να έρθουν σε επαφή με τα μικρόβια». Γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να δημιουργήσει ο οργανισμός τους αντισώματα και να χτίσουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα. Αντιθέτως, η εμμονή των μαμάδων να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε αποστειρωμένο περιβάλλον για να νιώθουν οι ίδιες ασφαλείς, οδηγεί στο μεγάλωμα παιδιών αδύναμων που θα αρρωσταίνουν με το παραμικρό και θα θέλουν συνέχεια αντιβίωση...

Επιπλέον, τώρα που το σκέφτομαι, ανάμεσα στο αποστειρωμένο με καθαριστικά, άρα χημικά (και σε πολλές περιπτώσεις τοξικά) και στο φυσικό (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) περιβάλλον, προτιμώ το δεύτερο. Τόσες γενιές μεγαλώσαμε έτσι και δεν πάθαμε τίποτα, γιατί τα δικά μας παιδιά να αποτελούν εξαίρεση..;

Με όλη μου την αγάπη,

Μυρτώ