Ο ερχομός του δεύτερου μωρού είναι για την οικογένεια μια απίστευτα χαρούμενη στιγμή, όμως δεν σας κρύβω ότι είναι γεμάτη άγχος και σκέψεις καθώς, όπως και να το κάνουμε οι οικογενειακές ισορροπίες αλλάζουν και κάθε μέλος πρέπει να βρει από την αρχή το ρόλο και τη θέση του!

Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ

Θυμάμαι σαν σήμερα, το πρωί που πήρα τη βαλίτσα του μαιευτηρίου και χαιρέτησα τον Οδυσσέα μου που τότε ήταν μωράκι και εκείνος, 18 μηνών μόνο. "Η μαμά πάει να φέρει στο σπίτι την μπέμπα μας" του είπα και προσπάθησα με κάθε τρόπο να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Γιατί, δεν θέλω να σας πω ψέματα, όσο κι αν ένιωθα ανυπομονησία για το δεύτερο μωρό, εκείνη τη στιγμή, τον Οδυσσέα ήξερα και τον Οδυσσέα αγαπούσα.

Το πρώτο σημάδι βαθειάς ενοχής σφηνώθηκε στην καρδιά μου και έκτοτε οι ενοχές όσον αφορά στο ποιο παιδί αφήνω στην άκρη και με ποιο παίζω/ασχολούμαι περισσότερο αποτελούν καθημερινότητα.

Τον φίλησα στα μαγουλάκια του και όταν μπήκα στο αυτοκίνητο είχα όλο το χρόνο να κλάψω, να αναλογιστώ, να σκεφτώ (τι ντροπή) αν κάνουμε σωστά που θα κάνουμε δεύτερο μωρό.

Φτάνοντας στο μαιευτήριο το μυαλό μου κατάφερε να ξεκολλήσει από τον Οδυσσέα και τα χέρια μου χάιδευαν ασταμάτητα την κοιλιά μου.

Νέες τύψεις.

"Μα είσαι κι εσύ παιδί μου, γιατί έδειξα τέτοια προτίμηση στον Οδυσσέα, σήμερα είναι η μέρα σου" της έλεγα, χωρίς να την έχω δει ακόμα.

Φίλησα τον Τάσο, τη μαμά μου, τους φίλους μου, φόρεσα τη χειρουργική ρόμπα, με έπιασε η επισκληρίδειος και ξαπλωμένη στο χειρουργικό κρεβάτι χαμογελούσα ολόκληρη. Ένα νέο μωρό. Ένα δικό μας μωρό. Ένα δεύτερο Μπιθάκι.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΡΙΑΝΑΣ

Όταν η γιατρός μου, ξεκίνησε τη διαδικασία της καισαρικής θυμάμαι να παθαίνω κρίση πανικού. Έπιασα σφιχτά το χέρι της μαίας μου και της είπα:

- "Φοβάμαι ότι δεν θα αγαπήσω ποτέ αυτό το παιδί όσο τον Οδυσσέα, είμαι σίγουρη". 

-"Δώσε μας 5 λεπτά και θα μου το ξαναπείς" μου είπε με χαμόγελο η Ειρήνη, η αγαπημένη μου μαία.

Με ένα πράσινο σεντόνι να καλύπτει την καισαρική και με μειωμένη δυνατότητα αίσθησης, μπόρεσα να καταλάβω τη στιγμή που η Ιριάνα βγήκε από την κοιλιά μου. Και θυμάμαι να μου κόβεται η ανάσα και να μετράω. "Ένα, δύο, τρία" και στο τρία άκουσα το κλάμα της. Και ξεκίνησα να κλαίω μαζί της.

Και το επόμενο λεπτό την κρατούσα στα χέρια μου. Μου την έδωσαν στην αγκαλιά μου και αν το πιστεύετε, εκείνο το ίδιο δευτερόλεπτο, την αγαπούσα ήδη, το ίδιο ακριβώς με τον Οδυσσέα. Ήμουν έτοιμη να της δώσω την καρδιά μου, τη ζωή μου, την ψυχή μου.

Το δεύτερο παιδί μου.

Η αρχή μιας νέας περιπέτειας γεμάτη χαμόγελα, δάκρυα, παιχνίδι και φυσικά μεγάλα αδερφικά ματς που περιλαμβάνουν μπουνιές, κλωτσιές αλλά και αγκαλιές και τρυφερότητα που μόνο δύο αδέρφια ξέρουν να μοιράζονται.

Η ΙΡΙΑΝΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Η στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς το σπίτι ήταν μαγική. Αλλά και κάπως αμήχανη. Ήμασταν οικογένεια, αλλά μισή. 

Στο σπίτι μας περίμενε το άλλο μας μισό, ο Οδυσσέας που είχε χάσει τους ρυθμούς του και έπρεπε πλέον σε αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία να διαχειριστεί κάτι τεράστιο. Ένα νέο αδερφάκι.

Κάποτε είχα διαβάσει πως για το πρώτο παιδί είναι λες και μια μέρα ο άντρας σου θα σου πει : "Από εδώ η νέα μου σύντροφος, είναι υπέροχη όσο εσύ, την λατρεύω όσο εσένα και στο εξής θα περνάμε τέλεια οι 3 μας! Μη νευριάσεις, μην τη χτυπήσεις, απλά θέλω να περνάτε τέλεια και να την αγαπήσεις, από σήμερα αν μπορείς κιόλας!".

Αδύνατο! Κι όμως αληθινό. Και φανταστείτε αν σε εσάς όλο αυτό μοιάζει δύσκολο, πώς φαίνεται στα μάτια ενός μικρού παιδιού που έχει μάθει να είναι το πριγκιπόπουλο και να απολαμβάνει στο 100% τους γονείς του.

ΣΗΜΕΡΑ

Ο Οδυσσέας και η Ιριάνα είναι δύο πολύ αγαπημένα αδέρφια! Παίζουν, μαλώνουν, τα βρίσκουν, ξαναμαλώνουν όμως πάνω από όλα όταν είναι μαζί αισθάνονται ωραία. Αισθάνονται ασφάλεια. Ως μοναχοπαίδι μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως η αδερφική αγάπη είναι θείο δώρο. Μου έλειψε όσο τίποτα αυτό το συναίσθημα και σήμερα όταν τους βλέπω να παίζουν μαζί, να αγκαλιάζονται ακόμα και να τσακώνονται, νιώθω ότι αυτά τα δύο παιδιά για πάντα θα έχουν ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι το δώρο μου για εκείνα. 

TA ΔΙΚΑ ΜΟΥ TIPS

Και επειδή το project "δεύτερο παιδί" είναι όντως πολύ δύσκολο, θα σας πω τι έκανα εγώ τότε και 2 χρόνια μετά αισθάνομαι πως αυτές οι μικρές αλλά ουσιαστικές κινήσεις έπιασαν τόπο.

1. Αρχικά μην ανακοινώσετε τον ερχομό ενός μωρού στο μεγαλύτερο αδερφάκι πριν τον 4ο-5ο μήνα. Πριν δηλαδή είστε απολύτως σίγουρη πως η εγκυμοσύνη προχωράει κανονικά. Θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να πείτε ότι περιμένετε μωράκι και μετά να πρέπει να εξηγήσετε πως το μωράκι τελικά θα αργήσει να έρθει. 

2. Κάντε την ανακοίνωση με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Μην μοιραστείτε μαζί του τα πιθανά δικά σας άγχη. "Μωρό μου περιμένουμε ένα νέο μωράκι!!!!". Σε καμία περίπτωση η ανακοίνωση δεν πρέπει να συνοδεύεται με δηλώσεις "και από σήμερα θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός με την κοιλιά μου". Μην κάνετε την κοιλιά σας σαν να μοιάζει απαγορευτικό σημείο!

3. Μην αλλάξετε τίποτα από τη ρουτίνα του μεγάλου παιδιού με αφορμή την εγκυμοσύνη. Μην του λέτε δηλαδή "δεν μπορώ να σε σηκώσω γιατί έχω το μωράκι στην κοιλίτσα μου", "δεν μπορούμε να πάμε λούνα παρκ γιατί σήμερα πονάει η μέση μου από την μπέμπα". Μην φορτώσετε το έμβρυο με ευθύνες και μην κάνετε το μεγάλο παιδάκι να το θεωρήσει υπεύθυνο που η μαμά του αλλάζει. Πείτε απλά "αγάπη μου, δεν θα σε πάρω αγκαλίτσα γιατί πονάει λίγο το χέρι μου"! Τόσο απλά!

4. Πάρτε μια κούκλα σε μέγεθος μωρού και εντάξτε την στη ρουτίνα σας! Αλλάξτε της πάνα, ταΐστε την και κάντε role playing σαν να ήταν στο σπίτι ήδη το νέο μωράκι.

5. Προετοιμάστε το μεγάλο παιδάκι σας για ό,τι θα συμβεί. "Η μαμά θα λείψει λίγες ημέρες για να φέρει στον κόσμο το αδερφάκι σου, όμως θα μιλάμε καθημερινά, θα κάνουμε facecall και όταν έρθω θα σου φέρω και ένα μεγάλο δώρο"!

6. Τις ημέρες του μαιευτηρίου τηρήστε με ευλάβεια τη ρουτίνα του μεγάλου παιδιού, σχολείο, εξωσχολικές δραστηριότητες και εμπλέξτε τις γιαγιάδες και τους παππούδες αν μπορούν να βοηθήσουν. Ο μπαμπάς θα πρέπει να μείνει με το μεγάλο παιδάκι το περισσότερο δυνατόν ώστε να μην αισθανθεί ότι το νέο μωρό τού "κλέβει" και τους δύο γονείς. Είναι πιθανό από αντίδραση και άμυνα το μεγάλο παιδί να μην θέλει να σας μιλήσει ούτε στο τηλέφωνο. Δώστε του το χρόνο και τον χώρο που θέλει. Αν πάλι σας αναζητάει, τότε κάντε facecall όσο πιο συχνά μπορείτε! 

7. Όταν γυρίσετε από το μαιευτήριο, μπορείτε να έχετε προμηθευτεί από πριν ένα σούπερ δώρο και να το δώσετε στο μεγαλύτερο παιδάκι ως δώρο από το αδερφάκι του! Ένα δώρο πάντα βοηθάει το κλίμα!

8. Ο πρώτος καιρός με το μωράκι είναι ΠΟΛΥ απαιτητικός και δύσκολος, δεν θα σας πω ψέματα.. Όμως παρά το θηλασμό, την αϋπνία και την εξάντληση θα πρέπει να βρίσκετε χρόνο για το μεγάλο σας παιδάκι. Να παίζετε, να κάνετε αγκαλίτσες, να μιλάτε. Ναι, πλέον είστε τέσσερις, αλλά κάπως θα πρέπει να συνεχίσετε να κάνετε πράγματα χωριστά! (Το ξέρω είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο στην αρχή).

9. Κάντε το μεγάλο αδερφάκι τον εξαιρετικά ικανό βοηθό σας! Δώστε του ρόλους χωρίς όμως να τον μεταμορφώσετε  σε υπηρετικό προσωπικό. Κάντε την αλλαγή της πάνας του μωρού παιχνίδι, βάλτε τον να σας βοηθήσει στο τάισμα ή το μπάνιο αλλά πάντα να θυμάστε πως το μεγάλο παιδάκι σας θέλει τη μαμά του όπως την είχε πριν. Χωρίς το μωρό. Μην είναι όλη σας η ζωή γύρω από το νεογέννητο! 

10. Ποτέ μην πείτε "πρόσεχε λίγο την αδερφή σου μέχρι να έρθω". Μην του αναθέτετε ρόλους που δεν σας ζήτησε. Εσείς αποφασίσατε να κάνετε δεύτερο μωρό και το πρώτο σας παιδάκι καθόλου δεν θέλει να αναλάβει σε αυτή την τρυφερή ηλικία ρόλους με τόσες ευθύνες. Πείτε "πρόσεχε λίγο το μωράκι και εσύ μωρό πρόσεχε τον αδερφό σου"! Ισότητα!!!

11. Στην ερώτηση "Μαμά ποιον αγαπάς περισσότερο;", μην σαστίσετε ποτέ. Η απάντηση είναι "Σας αγαπώ το ίδιο ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, όμως εσένα σε αγαπώ περισσότερο καιρό!" Και ισότητα και προτεραιότητα!

Η ΖΩΗ ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ

Αχ να είχα τα χρήματα, τον χρόνο και τις δυνάμεις για να κάνω 5 παιδιά...

Κάθε παιδί είναι δεκαπλασιασμός της οικογενειακής ευτυχίας. Είναι δημιουργία. Είναι ευλογία. Είναι θαύμα.

Η οικογένεια με δύο (ή τρία φαντάζομαι) παιδιά είναι ακόμα πιο ολοκληρωμένη. Οι γονείς ανακαλύπτουν δυνάμεις που δεν ήξεραν ότι είχαν, οι αντοχές φτάνουν και ξεπερνούν τα όριά τους, η κούραση είναι πλέον αδιανόητη, όμως η καρδιά γεμίζει με αγάπη. Γεμίζει με συναισθήματα μοναδικά. Εγώ ξαφνικά άρχισα να θαυμάζω τις μαμάδες που είχαν περισσότερα από ένα παιδιά. Ένιωθα σεβασμό στις δυνάμεις και τις αντοχές τους. 

Και έρχεται η στιγμή που όχι απλά παραδέχεσαι, αλλά θες να το κάνεις family moto πως η αγάπη δεν διαιρείται αλλά πολλαπλασιάζεται. Γιατί η στιγμή που ο Οδυσσέας λέει "μαμά θέλω να κοιμηθώ με την μπεμπούλα δίπλα μου" ή η στιγμή που πέφτει κάτω και χτυπάει και η Ιριάνα τρέχει για να πάει δίπλα του και κλαίει μαζί του για να μοιραστεί τον πόνο του χτυπήματος είναι εικόνες που μόνο δύο αδερφάκια μπορούν να σου προσφέρουν.

Ναι, ο ερχομός του δεύτερου παιδιού είναι ένα απαιτητικό project. 

Είναι όμως ίσως η έναρξη της πιο όμορφης οικογενειακής περιόδου.

Τολμήστε το χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τα παιδιά είναι ευλογία.

Με όλη μας την αγάπη,

Μυρτώ, Τάσος, Οδυσσέας & Ιριάνα