Πίστευα ότι επειδή η Ιριάνα είναι το δεύτερο μωρό μου, όλα θα ήταν κάπως πιο άτονα ή έστω με το feeling "τα έχω ξαναζήσει με τον Οδυσσέα" και δεν θα είχαν την ένταση που τα έζησα με το πρώτο Μπιθάκι. Μάλιστα αρχές Ιουνίου, όταν ήρθαν στη συζήτηση με τον Τάσο τα πρώτα γενέθλια της μικρής -ντρέπομαι αλλά το είπα- σκέφτηκα να μην κάνουμε τίποτα γιατί "μωρέ είναι μωρό δεν θα καταλάβει τίποτα, θα είμαστε πτώματα από το γάμο και τη βάπτιση, ας το αφήσουμε".

Έτσι όπως το ξεστόμισα, έτσι, μια μαχαιριά σφηνώθηκε βαθειά στην καρδιά μου, μια μαχαιριά που γέμισε το αίμα μου με τύψεις και ενοχές που είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο για το παιδί μου.

"Το ένα παιδί θα έχει φωτογραφίες, τούρτες, πάρτυ από τα πρώτα του γενέθλια και το άλλο δεν θα έχει τίποτα;", ήρθαν να συμπληρώσουν οι φίλες μου και εντάξει, ναι, το παραδέχομαι, είχατε δίκιο. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε να οργανώνουμε το "οικογενειακό" πάρτυ για τα πρώτα γενέθλια της Ιριάνας.

Με την εμπειρία της μάνας που έχει κι άλλο παιδί, ναι ισχύει ότι στο δεύτερο γενικά έχεις πολύ λιγότερο άγχος σε όλα τα επίπεδα, και έτσι έχεις τη χαλαρότητα που απαιτείται για να απολαύσεις πράγματα και στιγμές που στο πρώτο σου παιδάκι εξαιτίας του άγχους, κάπως τις έχασες..

Πήραμε την τούρτα της, το κεράκι της, στολίσαμε τον κήπο, ο Τάσος έβαλε τα burgers στο BBQ, εγώ έφτιαξα χειροποίητη σαγκρία..

Οι φίλοι μας ήρθαν, τα δώρα ανοίχτηκαν, η μπέμπα έπαιζε, εμείς γελούσαμε. Και κάπως έτσι πίστεψα ότι θα περνούσαν τα γενέθλιά της...

Τότε ήρθε η ώρα να σβήσει το κεράκι.

Την ώρα που όλοι τραγουδούσαν "να ζήσεις Ιριάνα και χρόνια πολλά", το μυαλό μου λες και πάγωσε. Λες και έβλεπα τη σκηνή από κάπου αλλού, ίσως στον κινηματογράφο, ίσως σε μια ανάμνηση, δεν ξέρω.

Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, ένιωσα την απόλυτη ένωση με την κόρη μου. Σκέφτηκα πως εμείς οι μαμάδες είμαστε τόσο τυχερά πλάσματα. Και όταν λέω μαμάδες, εννοώ φυσικά και εκείνες που έχουν υιοθετήσει ένα παιδάκι. Είμαστε ευλογημένες και όσα ζούμε, ποτέ κανείς δεν θα τα καταλάβει αν δεν αποκτήσει το δικό του μονάκριβο παιδί.

Σκέφτηκα πως πλέον θέλω να είμαι υγιής όχι για εμένα, αλλά για τα παιδιά μου. Να είμαι υγιής για να είμαι δίπλα τους και να τα στηρίζω. Να τα προσέχω, να απολαμβάνω τις χαρές τους και να τους προσφέρω την αγκαλιά μου στις λύπες τους. Να είμαι υγιής για να τα καμαρώσω να μεγαλώνουν. Όσα περισσότερα χρόνια μπορώ. Σκέφτηκα πως θα είμαι πιο τυπική με τους ιατρικούς μου ελέγχους, όχι από μία προσωπική ματαιοδοξία να ζήσω, αλλά από μια αδιανόητη ανάγκη να ζήσω έστω και μία παραπάνω μέρα κοντά τους.

Σκέφτηκα πως όποιος πειράξει τα παιδιά μου, μπορεί να με μεταμορφώσει σε τέρας, όποιος τολμήσει να μου τα στεναχωρήσει ή να τα πληγώσει θα βγάλει από μέσα μου έναν εαυτό που δεν ήξερα πως είχα. 

Σκέφτηκα πως οφείλω στη μοίρα, το σύμπαν, δεν  ξέρω πού, να είμαι ευτυχισμένη κάθε πρωί που ξυπνάω και βλέπω τις φατσούλες τους χαμογελαστές.

Σκέφτηκα πως όταν έρθουν δύσκολες μέρες ή στιγμές, εγώ θα παίρνω δύναμη από εκείνα.

Σκέφτηκα πως η μαμά μου είναι το ίδιο τυχερή. Γιατί κι εκείνη, όπως και μια μεγάλη σειρά γυναικών που χάνονται στο χρόνο, έζησε την ευλογία της μητρότητας και κάθε μερά κοντά μας, παίρνει το ίδιο οξυγόνο που παίρνω κι εγώ από τα μωρά μου.

Σκέφτηκα τέλος, ότι έχω χρέος ως μάνα να προσφέρω σε παιδιά που δεν έχουν την τύχη να έχουν όσα έχουν τα δικά μου παιδιά. Σκέφτηκα πως όσα ρούχα δεν θα ξαναφορέσουν, θα τα χαρίσω. Όλα. Δεν θα κρατάω τεράστιες κούτες στις αποθήκες (το έχω δει να συμβαίνει) με ρούχα που δεν θα φορεθούν ποτέ και παιχνίδια που είναι πλέον άχρηστα, αλλά μένουν εκεί και περιμένουν το χρόνο να τα καταστρέψει.  Θα δίνω, θα χαρίζω, θα μοιράζομαι.

Άλλωστε από τη μέρα που γίνεσαι μάνα, δεν είσαι μητέρα μόνο του δικού σου παιδιού, αλλά κάθε παιδιού που σε έχει ανάγκη.

Με όλη μου την αγάπη και ευχές για καλό καλοκαίρι:)

Μωρά μου σας λατρεύω..

Μυρτώ.