Είναι από εκείνες τις στιγμές που στέκεσαι μπροστά από την τηλεόραση και δακρύζεις. Γιατί πολύ απλά, βλέπεις να εκτυλίσσεται κάτι τόσο τρυφερό, τόσο μαγικό και τόσο ανθρώπινο. Γιατί, όταν τα πράγματα συμβαίνουν #apoagapi τότε αποκτούν ένα ιδιαίτερο, ξεχωριστό νόημα...

Ο Μάνος, πριν ακόμα γεννηθεί, κλωτσούσε πολύ. “Ποδοσφαιριστής θα γίνει” έλεγαν όλοι στην Ειρήνη και εκείνη, ένιωθε να «ψηλώνει» από την υπερηφάνια της κάθε φορά που το άκουγε. Και τελικά αποδείχτηκε άξιος του τίτλου του!  Μέσα στο φετινό καλοκαίρι, μόλις 12 ετών, ο Μάνος ταξίδεψε στη Σουηδία για να λάβει μέρος με την ομάδα του, τον Αθλητικό Όμιλο Αγίας Παρασκευής, στο Gothia Cup, το μεγαλύτερο, διεθνές τουρνουά ποδοσφαίρου για νέους. Η Ειρήνη αγχώθηκε. Ήταν η πρώτη φορά που ο μικρός της θα έφευγε τόσο μακριά από το σπίτι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον πήρε μία μεγάλη αγκαλιά και του είπε πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν έχει τίποτα να φοβάται. Εκείνη δεν μπορούσε να είναι κοντά του, η σκέψη της όμως θα ήταν κάθε στιγμή μαζί του για να μην νιώσει καθόλου μόνος.

Η τύχη όμως επιφύλασσε μία μεγάλη έκπληξη για την Ειρήνη και το γιο της. Η Ειρήνη, με τη βοήθεια της Αmita, κατάφερε να ταξιδέψει στο Γκέντενμποργκ της Σουηδίας και να είναι δίπλα του σε κάθε του αγώνα! Η ειδική πλατφόρμα της Αmita apoagapi, που δημιουργήθηκε για όλες τις μαμάδες που θέλουν να βρεθούν δίπλα στις πιο σημαντικές στιγμές των παιδιών τους, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα λόγω υποχρεώσεων ή άλλων περιορισμών, έκανε την ευχή της Ειρήνης πραγματικότητα, κι εκείνη κατάφερε να βρεθεί στο πλευρό του Μάνου. 

«Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για τον Μάνο. Ήθελα να βρίσκομαι δίπλα του.

Ξέραμε, όμως, ότι ήταν αδύνατο. Και οι δύο. Οπότε δεν με περίμενε με τίποτα.»

Η ημέρα του αποχωρισμού έφτασε και η αγωνία της Ειρήνης μεγάλωνε. Πήγε τον Μάνο στο αεροδρόμιο της Αθήνας, τον αποχαιρέτησε και, λίγο πριν εκείνος μπει στο αεροπλάνο, τη ρώτησε αν θα έρθει μαζί του. Δυστυχώς και οι δύο ήξεραν την απάντηση. Αυτό που ο Μάνος δεν ήξερε, όμως, ήταν ότι 4 ώρες μετά την πτήση του, η Amita είχε εξασφαλίσει να βρεθεί και η Ειρήνη στον ίδιο προορισμό. Ένα εισιτήριο που έκρυβε μέσα του το χαμόγελο μίας μητέρας και ενός γιου που θα ζούσαν μαζί τα πρώτα γκολ, τις πρώτες χαρές, τα πρώτα χειροκροτήματα.

Η Ειρήνη είχε μεγάλη αγωνία, μέχρι την έκπληξη. Φοβόταν μήπως ο Μάνος εκπλαγεί και ντραπεί όταν θα την έβλεπε ξαφνικά εκεί, μπροστά σε όλη την ομάδα και τους φίλους του.

«Να σας πω, είναι 12 χρονών. Περνάει...φάση που δεν θέλει πολλά πολλά με τη μαμά του. Δεν είχα ιδέα αν θα χαρεί. Να εμφανιστώ έτσι ξαφνικά; Μπροστά σε όλα τα παιδιά της ομάδας; Σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελε καν να με αγκαλιάσει!»

Η έκπληξη για το μικρό Μάνο ήρθε λίγα λεπτά πριν το μεγάλο αγώνα, όταν ξαφνικά είδε την Ειρήνη μπροστά του να τον περιμένει με ένα πλατύ χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά. Ο Μάνος έτρεξε στην αγκαλιά της και πήρε δύναμη για όλους τους επόμενους αγώνες που ακολούθησαν. 

Η μητέρα του παρακολούθησε τον πρώτο του αγώνα γεμάτη χαρά και υπερηφάνεια. Όπως και όλους τους επόμενους, καλούς ή κακούς. Με γκολ ή χωρίς. Με ενθουσιασμό ή απογοήτευση. 

«Σε όλους τους αγώνες έπαιζε με την ψυχή του. Ναι, έπαιζε και δεν τον ένοιαζε. Πως να μην τον καμαρώνω; Αν κι ο μικρότερος στην ομάδα, δεν θέλει να του χαρίζονται. Θέλει να τον βλέπουν ως ίσο. Το αγόρι μου!». Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του κάθε αγώνα, ο Μάνος έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς! Κάθε φορά που έβλεπε τη μαμά του στις κερκίδες να πανηγυρίζει για κάθε του σουτ, έπαιρνε δύναμη και κουράγιο να προσπαθήσει ακόμα περισσότερο.

«Χάρηκα τόσο πολύ που το έζησα όλο αυτό γιατί (ο Μάνος) έχει μεγαλώσει και θα αρχίσει να φεύγει πια μακριά μου»

Πίσω από κάθε σημαντική στιγμή του παιδιού σου, είσαι πάντα εσύ! Είσαι δεν είσαι εκεί.

Και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, προσπαθώ να μοιραστώ το συναίσθημα που ένιωσε η μαμά του Μάνου. Φαντάζομαι να τρέμουν τα πόδια της, να χτυπάει η καρδιά της. Φαντάζομαι εκείνη την αγκαλιά και ακόμα περισσότερο σκέφτομαι το βράδυ που ο Μάνος θα έπεσε για ύπνο, πώς θα αισθανόταν. Πόσο τυχερός, πόσο περήφανος για τη μανούλα του. Για τη  μαμά του, που αντιπροσωπεύει όλες εκείνες τις μαμάδες που προσπαθούν να ανταποκριθούν στους διαφορετικούς τους ρόλους και δεν έχουν τη δυνατότητα να βρίσκονται πάντα δίπλα στα παιδιά τους σε σημαντικές στιγμές. Σκέφτομαι πόσο όμορφο είναι αυτό το project της Amita, που πάντα δίπλα στη μητέρα, τη βοηθά να είναι "εκεί".

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, τότε αξίζει να κάνετε κλικ εδώ! 

Και θυμηθείτε:

Πίσω από κάθε πρώτη φορά του παιδιού σου είσαι πάντα εσύ. Είσαι, δεν είσαι εκεί. Γιατί #‎eisaipantaesy.