Είναι από εκείνα τα βιβλία που εύχεσαι να ήταν διπλάσια. Τριπλάσια ή ακόμα μεγαλύτερα. Γιατί τελειώνει και εσύ παρακαλάς να είχε λίγες ακόμα σελίδες. Μια μικρή ακόμα ανατροπή που θα ανάγκαζε τη συγγραφέα του να παίξει με τους ήρωές της λίγο ακόμα.

Το Κουμ- Κουάτ της Πηνελόπης Κουρτζή, κυκλοφορεί το φθινόπωρο από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και είχα την τιμή να έχω ένα advanced copy που το διάβασα κυριολεκτικά σε δύο ημέρες. Ένα μυθιστόρημα που σε ταξιδεύει, σε κάνει να ξεχάσεις ποια είσαι, πού πας και να ταυτιστείς με τους ήρωες που ζουν μια πραγματικότητα γεμάτη έρωτα, μυστήριο και πολλές ανατροπές.

Συνάντησα την Πηνελόπη ενώ μου έδειχνε γεμάτη περηφάνια το εξώφυλλο του "λογοτεχνικού της παιδιού" και συζητήσαμε για το Κουμ -Κουάτ της. Ή αλλιώς το μυθιστόρημα για το οποίο αισθάνομαι ότι θα μιλάμε όλοι το φθινόπωρο!

Μα πώς δημιουργείς αυτές τις ιστορίες;

Οι ιστορίες συνήθως ζούν μέσα μου, μέχρι να έρθει η στιγμή να ζωντανέψουν. Με συνοδεύουν από τα παιδικά μου χρόνια, όπως η ιστορία της Βασιλικής του κουμ κουάτ και τις έχω δεί με τα μάτια μου ή έχουν φτάσει στα αυτιά μου από τους προγόνους μου. Με έχουν βρεί αυτές, στο πρόσωπο του άντρα μου και στα μέρη που περπάτησε μικρός στη Μυτιλήνη και με περιμένουν εκεί στη γωνία κρυμένες σε παλιά ημερολόγια και φωτογραφίες. Με συναντούν στα πρόσωπα φίλων όταν μου λένε «άκου να σου διηγηθώ μία ιστορία..». 
 

Στο Κουμ-Κουάτ θα διαβάσουμε δηλαδή για αληθινά πρόσωπα;

Αγαπώ τις αληθινές ιστορίες όσο τίποτε άλλο. Τα πραγματικά πρόσωπα του παρελθόντος όπως ποζάρουν σε παλιές φωτογραφίες, οι γραφικοί χαρακτήρες όπως αποτυπώνονται σε γράμματα κιτρινισμένα. Τα γεγονότα όπως φτάνουν στα αυτιά μου από διηγήσεις έχοντας χρωματιστεί από τις μνήμες τρίτων που τις έχουν ζήσει με το δικό τους τρόπο.Τα πρόσωπα αυτά, τα ερωτεύομαι, τους αλλάζω όνομα, τα φαντάζομαι στο μυαλό μου και τα ζωγραφίζω με δικά μου χρώματα και συμπεριφορές. Μερικές φορές τους πραγματοποιώ τα όνειρα τους και άλλες πάλι διηγούμαι την πραγματική πορεία τους. Πάντα όμως σέβομαι τους ήρωες μου, πραγματικούς πρωταγωνιστές της ζωής, και φροντίζω να μένουν αναλοίωτοι και αναγνωρίσιμοι στα μάτια των ανθρώπων που τους έχουν ζήσει και που μου επέτρεψαν να τους απαθανατίσω.

Τελικά οι άνθρωποι του παρελθόντος έχουν πολλά να πουν....

Είναι εντυπωσιακό πόσο θέλουν οι άνθρωποι του παρελθοντος να μιλήσουν και να ζωντανέψουν. Πόσο χορεύουν με τη μουσική, πως απολαμβάνουν τα χρώματα του δειλινού, πόσο συναίσθημα και ενέργεια έχουν στοιβάξει μέσα στα ενθύμια τους. Περπατάω στους δρόμους της ζωής τους, στις γειτονιές τους και σχεδόν ζωντανεύουν μπροστά μου. Ντυμένοι στα χοντρά τους το χειμώνα, με τα άσπρα τους το καλοκαίρι. Η φωνή τους σεντόρια αγοράζει ντομάτες στο μανάβη ή ερωτεύεται κρυφά στα σοκάκια ενός νησιού ή μιας πρωτεύουσας.

Έτσι και στο κουμ κουάτ. Ένα πραγματικό σπίτι, ένα κουμ κουάτ που υπάρχει ακόμα σε μία γλάστρα, αληθινοί άνθρωποι που όλους είχα την τιμή να τους γνωρίσω. Πραγματικά αντικείμενα και μοίρα που δεν χρειάζεται καμία προσθήκη φαντασίας για να είναι συγκλονιστική. Μία ζωή από αυτές που όλοι φαντασιωνόμαστε και διαβάζουμε σε μυθιστορήματα, μία εποχή του προηγούμενου αιώνα όμως τόσο κοντά μας και άνθρωποι τόσο αυθεντικοί όσο αυτοί που μας αρέσει να μας διηγούνται ιστορίες. 

Και πού υπάρχει η συνδρομή του συγγραφέα σε όλα αυτά;

Όταν η πραγματική ιστορία έχει χαμένους κρίκους που δεν μπορώ να βρώ, τότε αυτοσχεδιάζω. Προσθέτω γεύσεις και εικόνες και αν συμφωνούν οι πρωταγωνιστές του βιβλίου μου τις υιοθετούν. Αλλιώς με στέλνουν οι ίδιοι σε άλλους δρόμους, με τη θέλησή τους και τη ζωντάνια τους.

Δεν θα με συναντήσετε λοιπόν μόνο στα βιβλία μου. Πιθανώς θα είμαι η περίεργη που μιλάει με μια γιαγιά στην άκρη του δρόμου στο νησί που κάνετε διακοπές ή αυτή που θα είμαι χωμένη στο μικρό παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι εκεί που πίνετε τον καφέ σας. Αν θέλετε να μου μιλήσετε ε; Πάντα εχω χρόνο και ανυπομονησία για μία ακόμη ιστορία..