Δεν ξέρω αν αισθάνεστε κι εσείς το ίδιο με εμένα όταν φτάνετε με το παιδί σας στο νοσοκομείο. Κάθε φορά που μέσα σε ένα μοναδικό άγχος -αν δεν είσαι γονιός δεν μπορείς καν να το φανταστείς- κρατάς στα χέρια σου το παιδί σου που έχει πυρετό, έχει χτυπήσει, έχει πόνους, έχει κάτι και η καρδιά σου είναι σφιγμένη, όπως και το στομάχι σου, ενώ εσύ αναζητάς μια πρώτη σανίδα σωτηρίας. Κάπου να πιαστείς για να μπορέσεις να "ακουμπήσεις", να πάρεις δύναμη και να σταθείς στα πόδια σου, όπως άλλωστε είναι το "χρέος" σου από την ημέρα που γίνεσαι γονιός.

Ο πρώτος άνθρωπος που συναντάς είναι ένας νοσηλευτής ή μια νοσηλεύτρια. Προσωπικά, αυτό το χαμόγελο, αυτή η ήρεμη φωνή που σου λέει πως "όλα θα πάνε καλά" αποτελεί για εμένα τη μεγαλύτερη τονωτική ένεση δύναμης που θα μπορούσα να πάρω. Αγαπώ το Παιδιατρικό Κέντρο Αθηνών γιατί ξέρω πως κάθε φορά που θα μπω εκεί, ένας άνθρωπος -με τη γνωστή πράσινη στολή- θα έχει ένα χαμόγελο για εμένα και το παιδί μου. Εύχομαι πραγματικά, γιατροί και νοσηλευτές να είναι αχρείαστοι για όλα τα παιδιά του κόσμου, όμως επειδή η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, νιώθω όμορφα που ξέρω πως εκεί, βρίσκονται πάντα άνθρωποι έτοιμοι να "αγκαλιάσουν" τις οικογένειες με τον πιο ζεστό τρόπο. Η συζήτηση με την κ. Κέλλυ Γουλοπούλου, Υποδιευθύντρια Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών, μου υπενθυμίζει πως ο ρόλος του νοσηλευτή είναι σπουδαίος και ιερός και έτσι εξηγεί την ανάγκη μερικών γονιών να τους πάρουμε αγκαλιά στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας! Θες απλά να τους πάρεις αγκαλιά και να τους πεις ένα μεγάλο, αληθινό, ζεστό "ευχαριστώ".

Κυρία Γουλοπούλου, ποιος είναι ο ρόλος του νοσηλευτικού προσωπικού σε μία Παιδιατρική Κλινική;

Η νοσηλευτική σύμφωνα με τη Florence Nightingale δεν απαιτεί μόνο επιστημονική γνώση και τεχνικές δεξιότητες αλλά και μία συμπαγή βάση από ανθρωπιστικά ιδεώδη. Ο αλτρουισμός, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία, η ακεραιότητα, η ευσυνειδησία είναι κεντρικές ιδέες του νοσηλευτικού επαγγέλματος κι αποτελούν τον πυρήνα της επαγγελματικής μας ταυτότητας. Η εύρυθμη λειτουργία μίας παιδιατρικής κλινικής δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Οι παιδιατρικοί νοσηλευτές εκπαιδεύονται να είναι ευέλικτοι ,αεικίνητοι, αφοσιωμένοι, φερέγγυοι, τρυφεροί, διαθέσιμοι. Να εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους και να παρακολουθούν όλες τις επιστημονικές εξελίξεις. Παροτρύνονται να μετεκπαιδεύονται για το ατομικό τους όφελος και κατ’ επέκταση για την ανάπτυξη της δυναμικής της ομάδας. Πρωτίστως όμως διδάσκονται να εμπνέουν εμπιστοσύνη στο γονιό που τους εμπιστεύεται το παιδί του. Και να διασφαλίζουν πως θα είναι παρόντες  με ορθό διαγνωστικό κριτήριο, με κάθε τους αίσθηση. Ο νοσηλευτής είναι εκείνος που εξασφαλίζει ένα ασφαλές, καθαρό, φροντισμένο περιβάλλον, το οποίο επιτηρεί όπως κάθε καλός οικοδεσπότης. Η  εύρυθμη λειτουργία του μάλιστα, διέπεται από κανόνες ενός ευρύτερου συστήματος ποιότητας αλλά και την καλή συνεργασία πολλών εμπλεκόμενων υπηρεσιών και επαγγελματιών. Οφείλει να ενεργεί εφαρμόζοντας επικαιροποιημένα πρωτόκολλα και διαδικασίες. Ο παιδιατρικός νοσηλευτής μαθαίνει να εκτιμά έγκαιρα και έγκυρα την αλλαγή της κλινικής εικόνας του παιδιού. Αυτό επιτυγχάνεται με την εμπειρία που κατακτιέται μέσα από τη συνεχή παρουσία του και την παρατήρηση.

Οι νοσηλευτές είναι εκείνοι που παραλαμβάνουν τα παιδιά κατά την είσοδό τους στο Παιδιατρικό Κέντρο Αθηνών. Πόσο απαιτητικός και δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος;

H υποδοχή του παιδιού και ο αγώνας για την ασφαλή νοσηλεία του απαιτεί ταλέντο μιας και επεκτείνεται πέρα από τις ανάγκες του μικρού ασθενή, σε όλο το μηχανισμό της οικογένειάς του. Ο ρόλος αυτός είναι καθοριστικός και πρέπει να είναι εμπνευστικός. Ένας βασικός λόγος που δυσχεραίνει την πραγματικότητα του νοσηλευτή είναι το ανέφικτο μέσα σε όλο αυτό το ιδεώδες της αυταπάρνησης που πρεσβεύει. Η καθημερινή επαφή του νοσηλευτή με τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης τον βάζει να αναμετρηθεί με μία πιθανή ματαίωση των προσπαθειών του.

Ποια είναι η πιο δύσκολη αλλά και η πιο όμορφη στιγμή μιας καθιερωμένης μέρας;

Δύσκολη είναι η στιγμή που το παιδί πονάει ή φοβάται και προσπαθεί να χωρέσει μέσα στο βλέμμα σου κάθε του ανάγκη. Όταν του δίνεις υπόσχεση πως θα μείνεις εκεί και θα κάνεις ό,τι μπορείς για να το βοηθήσεις. Η πιο όμορφη στιγμή είναι όταν το παιδί σου χαμογελά, σου στέλνει φιλιά και σου ‘’συγχωρεί’’ κάθε επώδυνη πράξη στην οποία το έχεις υποβάλει. Ακόμη και μια έκφραση ανακούφισης της μαμάς, σου αρκεί για μέρες. Τρέφω μια βαθιά πεποίθηση πως τα παιδιά ξέρουν να διακρίνουν ότι μάχεσαι για το καλό τους.

Με την εικόνα ενός παιδιού που χαμογελά θα ολοκληρώσω αυτό το άρθρο λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι 24 ώρες "εκεί".

Με αγάπη,

Μυρτώ