Σήμερα γιορτάζουν οι μπαμπάδες. Οι μπαμπάδες οι δικοί μας αλλά και οι μπαμπάδες των παιδιών μας. 

Δεν γράφω αυτό το άρθρο για να σας πω πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή μας γιατί είμαι σίγουρη πως ο καθένας με τον τρόπο του αναγνωρίζει αυτόν τον σπουδαίο ρόλο. 

Γράφω αυτό το άρθρο γιατί η σχέση με τον μπαμπά μου ήταν επεισοδιακή και αισθάνομαι πως σήμερα, λίγες μέρες πριν σβήσω τα 36 μου κεράκια οφείλω να δω πράγματα που τόσο καιρό δεν έβλεπα.

Με τους μπαμπάδες μας η σχέση μας συνήθως περιλαμβάνει πολλά παράπονα. Θυμάμαι να λέω στις φίλες μου πως ο μπαμπάς μου έλειπε συνέχεια από το σπίτι γιατί δούλευε, ως μικρή αναρωτιόμουν αν καλά καλά ξέρει τι τάξη πάω και πάντα ήταν το "τρίτο πρόσωπο" της εξαρτημένης σχέσης μου με τη μαμά μου. Όλα τα έκανα μαζί της. Εξωσχολικές δραστηριότητες, πάρτι, βόλτες, συζητήσεις, αγκαλιές. Κάπου υπήρχε και ένας μπαμπάς που όμως ποτέ δεν του έδωσα τη σημασία που του άξιζε. Και σίγουρα τη σημασία που αποζητούσε.

Αν κλείσω τα μάτια μου και αναρωτηθώ τι θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια από τον μπαμπά μου, είναι να μπαίνει κάπως ατσούμπαλα αργά το βράδυ στο δωμάτιό μου, να τον μυρίζω από το τσιγάρο που μόλις είχε καπνίσει και μέσα στο σκοτάδι να με πλησιάζει, να μου δίνει ένα σχεδόν ασφυκτικό φιλί και να προσπαθεί να με σκεπάσει σαν "ντολμαδάκι" βάζοντας το πάπλωμα κάτω από το σώμα μου με αποτέλεσμα να μοιάζω σαν μικρή μούμια.

Αν προσπαθήσω να θυμηθώ ποια φράση μού έχει επαναλάβει περισσότερες φορές στη ζωή μου, αυτή θα ήταν "μωρό μου είσαι ευτυχισμένη; Σου λείπει κάτι;". "Μια πισίνα" του έλεγα πάντα και γελάγαμε μαζί γιατί πραγματικά με τη μαμά μου είχαν φροντίσει να μην μου λείψει τίποτα. Τίποτα από όλα όσα ένα παιδάκι θέλει. Αγκαλιές, φιλιά, στοργή, κουβέντες. 

Ως μικρή τον απέρριπτα όσο κανέναν. Ίσως επειδή μου έλειπε. Ακόμα δεν το έχω προσδιορίσει. Με ενοχλούσε ό,τι έκανε, ακόμα και το βραδινό σκέπασμα της μούμιας που σε μια κίνηση έκρυβε όλη την πατρική στοργή που μπορούσε να μου προσφέρει. Έστω και εκείνη την ώρα.

Μεγαλώνοντας όμως χρόνο με το χρόνο αλλάζω. Συναντάω μαθητές του, άλλοτε σε κάποια κοινή παρέα, άλλοτε με βρίσκουν στο facebook και μου λένε "είσαι η κόρη του Κάζη; Τον λατρεύω, ήταν ο πιο καλός δάσκαλος που είχα, αυτός με έμαθε να σκέφτομαι" και άλλα τέτοια τόσο τιμητικά. Αρχικά ήθελα να τους απαντήσω "Α! Σε εσένα ήταν όσο έλειπε από εμένα", αλλά περνώντας ο καιρός, με πιάνει βαθειά συγκίνηση.

Ο μπαμπάς μου δεν ξέρω αν ήταν ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αλλά σίγουρα είναι ο μπαμπάς μου και τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου. Για εκείνα που μου έδωσε και για εκείνα που ίσως δεν κατάφερε να μου δώσει ή εγώ τελικά δεν κατάφερα να πάρω.

Τον βλέπω με τον Οδυσσέα και την Ιριάνα και αισθάνομαι πως έχει μια δεύτερη ευκαιρία στην πατρότητα μέσα από τα εγγόνια του. Πλέον έχει χρόνο να παίξει μαζί τους. Τα παίρνει αγκαλιά και τους μαθαίνει πρόσθεση και αφαίρεση σε ηλικίες που η έννοια της μαθηματικής πράξης είναι εντελώς off the table. Τους μαθαίνει να σκέφτονται, να ανακαλύπτουν, τους μιλάει για τα αστέρια και τις πρωτεύουσες και ξαφνικά το "έλα Μυρτούλα να σου εξηγήσω για τους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος" αντί για μια βαρετή κουβέντα, αποκτά ακόμα και για εμένα που τα έχω ακούσει περίπου 1 εκατομμύριο φορές, ενδιαφέρον.

Ξέρω ότι λαχταράει να μεγαλώσουν τα παιδιά μου για να τους διδάξει όσα ξέρει. Χτες το βράδυ μού αποκάλυψε πως τους γράφει τετράδια με ρητά, με μαθηματικά τρικ, με αριθμητικούς γρίφους για να τους τα αφήσει. Δεν ξέρω πώς κράτησα τα δάκρυά μου όταν μου ζήταγε να λύσω ένα πρόβλημα με κάτι γάτες και σκύλους. Πριν λίγα χρόνια θα είχα κλείσει την πόρτα πίσω μου, θα τον είχα απορρίψει και θα είχα εξαφανιστεί. Σήμερα όμως, έχω αποδεχτεί εμένα και κατά συνέπεια εκείνον και τις ιδιοτροπίες του. Τις ιδιοτροπίες μιας μαθηματικής ιδιοφυΐας όπως είναι ο μπαμπάς μου. Έχω αποδεχτεί ότι μπορεί οι γονείς μας να μην είναι 24 ώρες το 24ωρο "εκεί" αλλά μας αγαπούν τόσο ατελείωτα πολύ που οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε, να αποδεχτούμε τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους και να τους αγκαλιάσουμε με στοργή.

Σήμερα, έχω πολλές φίλες που δεν έχουν κοντά τους τον μπαμπά τους για να του πουν χρόνια πολλά και πραγματικά λυπάμαι γιατί ξέρω ότι κάποιες από αυτές δεν πρόλαβαν να πουν στον μπαμπά τους όλα όσα νιώθουν.

Εγώ σήμερα θα του τα πω όλα. Όπως του λέω πλέον  "σ'αγαπώ μπαμπάκα μου" κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο. Κάθε μέρα.

Όχι τυπικά. Αληθινά.

Θέλω να του το λέω να το ξέρει και να το θυμάται.

Μπαμπάκα μου σε αγαπώ και είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, γιατί είσαι ο δικός μου.